กระหัด คือ

• (ปาก) น. คฤหัสถ์.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระหัด     น. เครื่องวิดน้ำอย่างหนึ่งเป็นราง ใช้ถีบด้วยเท้าหรือฉุดด้วยเครื่องจักรเป็นต้น.
• หัด     ๑ น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้สูงและปวดศีรษะ ออกผื่นแดงตามตัว. ( อ. measles, morbilli, rubeola). ๒ ก. ฝึก, ฝึกฝน,
• -กระหมิด    ใช้เข้าคู่กับคำ กระหมุด เป็น กระหมุดกระหมิด.
• กระหมิด    ใช้เข้าคู่กับคำ กระหมุด เป็น กระหมุดกระหมิด.
• กระหวัด    ก. ตวัด, วัดเข้ามาโดยเร็ว, รัดรึง; ย้อน เช่น เจ้าหวนคิดกระหวัดวน. (พากย์นางลอย).
• กระหมุดกระหมิด    ว. ขมวดให้แน่น เช่น สักกระสันเป็นสามรวดรัดกระหวัดกระหมุดกระหมิดฉุดชิด ชักชายน้อยห้อยหูกระต่าย. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
• กระหายจัด    อยากจัด เงี่ยน
• ดังกระหึ่ม    ดังกังวาน ดังก้อง ดังลั่น ดังสนั่น ดังอื้ออึง
• ดับกระหาย    บรรเทา ระงับความอยาก
• พระหิด    น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
• กระหน    (โบ) ก. ดิ้นรน, เดือดร้อน, กระวนกระวาย. (ข. กฺรหล่).
• กระหรี่    โสเภณี หญิงโสเภณี นางคณิกา นางโลม ผู้หญิงหากิน หญิงขายบริการ อีตัว หญิงหากิน