กระเษียร คือ

• (โบ; กลอน; แผลงมาจาก เกษียร) น. น้ำนม เช่น เนาในกระเษียรนิทรบันดาล. (สรรพสิทธิ์).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• กระเษม    (โบ) น. เกษม.
• กระเษมสานต์    น. เกษมสันต์. (ส. เกฺษม + ศานฺต; ส. เกฺษม + ป. สนฺต).
• กระเสียร    -เสียน ว. คับแคบ, ลำบาก, ฝืดเคือง, ใช้เข้าคู่กับคำ กระเบียด เป็น กระเบียดกระเสียร. (ป. กสิร).
• สายรูดกระเป๋า    หูรูด
• กระเบียดกระเสียร    ก. พยายามใช้จ่ายอย่างจำกัดจำเขี่ย.
• ระเมียร    ก. ดู, น่าดู. (ข. รมึล ว่า ดู).
• พระเศียร    หัว ศีรษะ เศียร
• (ยอพระเกียรติกรุงธน)    มาจาก โคลงยอพระเกียรติพระเจ้ากรุงธนบุรี นายสวน มหาดเล็ก แต่งฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. ๒๔๖๕
• สายระเดียง    น. หวายหรือสายลวดเป็นต้นที่ขึงสำหรับตากผ้า (ใช้แก่ภิกษุสามเณร).
• เชยระเบิด    เชย เชยแหลก
• กระจ้อยร่อย    ว. จ้อย, น้อย ๆ, เล็กนิด.
• -กระเซ    ใช้เข้าคู่กับคำ กระโซ เป็น กระโซกระเซ.