กระโงก คือ

• (กลอน) น. นกยูง, กุโงก ก็ว่า. (เทียบ ข. โกฺงก).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• โง     ก. ยก (ใช้แก่หัว) เช่น โงหัวไม่ขึ้น.
• โงก     ว. อาการที่หัวงุบลงเพราะง่วง.
• งก     ๑ ก. แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. ว. มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก. ๒ น.
• ระโงกหิน    (ถิ่น-อีสาน) น. ชื่อเห็ดชนิด Amanita verna (Bull. ex Fr.) Vitt. ในวงศ์ Amanitaceae ลักษณะคล้ายเห็ดฟางแต่ดอกสีขาว ก้านมีวงแหวน โคนก้านโป่งเป็นกระเปาะ กินตาย.
• ชะโงก    ก. ยื่นหน้าหรือส่วนหน้าออกไป.
• ชะโงกข้าม    ชะโงกเหนือ โน้มต้วข้าม
• ชะโงกผา    น. หินซึ่งยื่นออกไปจากหน้าผา.
• ครั้งกระโน้น    ครั้งก่อน ครั้งที่แล้ว ครั้งนั้น
• มุ้งกระโจม    น. มุ้งที่มีรูปร่างอย่างจอมแห ใช้แขวนจากเพดาน ให้ชายด้านล่างคลุมเตียงหรือที่นอนจนถึงพื้นโดยรอบ.
• ชะโงกมาใกล้    อยู่เหนือ เข้ามาใกล้
• ชะโงกออกไป    ยื่นออกไป
• ชะโงกเหนือ    ชะโงกข้าม โน้มต้วข้าม