ขะแข้น คือ

• (โบ; กลอน) ว. แข้น, แข็ง, เขียนเป็น ขแข่น ก็มี เช่น สองอ่อน โอ้อาดูร ร้อนแสงสูรย์ขแข่น. (ม. คำหลวง กุมาร), ร้อนขะแข้น. (ม. คำหลวง กุมาร).

• แข     น. ดวงเดือน, พระจันทร์. ( ข. ).
• แข้     ( ถิ่น-อีสาน ) น. จระเข้ ( ดู จระเข้ ).
• แข้น     ก. ข้นจวนแห้งจวนแข็ง เช่น เลือดแข้น. ว. แข็ง เช่น อาหารแข้น.
• ข้น     ว. ลักษณะของเหลวที่มีการรวมตัวกันแน่นเข้า, ไม่ใส; มีน้อยลงไป, งวด.
• ขะแข่น    (โบ; กลอน) ว. แข้น, แข็ง, เขียนเป็น ขแข่น ก็มี เช่น สองอ่อน โอ้อาดูร ร้อนแสงสูรย์ขแข่น. (ม. คำหลวง กุมาร), ร้อนขะแข้น. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ตะแหมะแขะ    -แหฺมะ- ว. ใช้ประกอบคำ เตี้ย หมายความว่า เตี้ยผิดส่วน.
• มะแข่น    (ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Zanthoxylum budrunga Wall. ex Hook.f. ในวงศ์ Rutaceae มีลักษณะทั่วไปคล้ายกำจัดหรือมะข่วง [Z. rhetsa (Roxb.) DC.] ต่างกันที่ผลมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง
• ขะแจะ    ดู กระแจะ ๒.
• ขะแถก    (ถิ่น) ก. กระแทก, กระทบโดยแรง, กระทุ้ง, เช่น ขะแถกแทงทอท่ยว เขาส้ยมส่ยวยงงมี. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ขะแยะ    ก. ตำเบา ๆ, ตำแซะ ๆ; เอาไหล่กระแทกเข้าไป.
• ขะแมซอ    น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
• ขะแมธม    น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
• ขะมอมขะแมม    ก. กระมอมกระแมม, มอมแมมมาก, เลอะเทอะ, เปื้อนเปรอะ, กระดำกระด่าง.
• ขะเย้อขะแหย่ง    เขย่ง เขย้อแขย่ง
• นิกขะ    (แบบ) น. ลิ่ม, แท่ง; ชื่อมาตราน้ำหนักของเงินอินเดีย ๕ สุวัณณะ เป็น ๑ นิกขะ. (ป.).