ขี้ขุย คือ

• ดู ขี้ควาย.

• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ขุย     น. ผงที่เกิดจากเนื้อของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ติดอยู่ที่เนื้อนั้นเอง หรือหลุดออกมากองอยู่เป็นกลุ่ม ๆ เช่น ผิวหนังเป็นขุย ขุยกระดาษ ขุยมด.
• ขัย    ไข น. ความสิ้นไป, เขตอายุของคนที่นิยมกันว่าสูงสุด เรียกว่า อายุขัย. (ป. ขย; ส. กฺษย).
• ขัตติย    -ยะ- น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ป.).
• ขัตติย-    -ยะ- น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ป.).
• ขี้คุย    คุยโม้ ซึ่งยินดีปราโมทย์ เต้นแร้งเต้นกา ขี้โม้ โอ้อวด ขี้โอ่ ขี้อวด อวด เป้อเย้อ อวดโก้ คุยโว ขี้โว
• ขี้สงสัย    adj. ที่ไม่แน่ใจหรือลังเลในข้อเท็จจริง , ตัวอย่างการใช้: เขาบอกว่าเด็กขี้สงสัยมักจะเป็นเด็กที่ฉลาด
• ขุดคุ้ย    ก. ค้นเอาเรื่องเก่าขึ้นมาเปิดเผย, ขุด หรือ คุ้ยเขี่ย ก็ว่า.
• ข้อเสีย    n. จุดบกพร่องหรือส่วนที่มีคุณสมบัติไม่ครบบริบูรณ์เท่าที่ควรมีควรเป็น ชื่อพ้อง: ข้อบกพร่อง, ข้อด้อย, ข้อผิดพลาด, จุดอ่อน, จุดบกพร่อง, ข้อตำหนิ คำตรงข้าม: ข้อดี ตัวอย่างการใช้: ข้อเสียของร
• ยินดีขึ้น    ทําให้ร่าเริงขึ้น
• ยุขึ้น    ก. หนุนให้ทำอะไรก็ทำตาม.
• ยุไม่ขึ้น    ก. หนุนเท่าไร ๆ ก็ไม่ยอมทำตาม.
• อายุขัย    น. การสิ้นอายุ, ความตาย; อัตรากำหนดอายุจนสิ้นอายุ. (ป.; ส. อายุกฺษย).
• (ข.)    มาจากภาษาเขมร
• ขี่    ก. นั่งเอาขาคร่อม, โดยปริยายหมายถึงนั่งไปในยานพาหนะ.