ขี้ลม คือ

• ๑
  น. ขุยหนังหัว มีลักษณะเป็นผง ๆ สีขาว, ขี้รังแค หรือ รังแค ก็เรียก.
  ๒
  น. ชื่อผักที่ขึ้นปกคลุมตามต้นไม้ชายทะเล มีสีเหลืองคล้ายฝอยทอง. (พจน. ๒๔๙๓).

• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ลม     ๑ น. ธาตุอย่างหนึ่งในธาตุทั้ง ๔ ของร่างกาย คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม, ถ้าลมในร่างกายแปรปรวนไม่ปรกติจะทำให้เกิดอาการต่าง ๆ ได้ เช่น เป็นลม; ลมหายใจ เช่น
• ลมตีขึ้น    ก. อาการที่ลมในท้องตีขึ้นมา.
• ขับรถกินลม    ขับรถชมวิว
• ข้อน่องแหลม    ข้อขาหลัง
• ขีดวงกลมรอบ    ขีดเส้นรอบวง
• (ข.)    มาจากภาษาเขมร
• ขี่    ก. นั่งเอาขาคร่อม, โดยปริยายหมายถึงนั่งไปในยานพาหนะ.
• ขู    (กลอน) ว. มาก. (เลือนมาจาก โข).
• ขู่    ก. แสดงอาการให้อีกฝ่ายหนึ่งเกรงกลัว เช่น ผู้ใหญ่ขู่เด็ก งูขู่ฟ่อ ๆ.
• กลม    ๑ กฺลม น. ชื่อเพลงไทยของเก่าที่ใช้เครื่องปี่พาทย์ทำตอนตัวละครรำออกจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยตัวคนเดียว จะเหาะหรือเดินก็ได้, และใช้เป็นเพลงประจำกัณฑ์สักบรรพในเวลามีเทศน์มหาชาติ. ๒ กฺลม ดู เหมือดโ
• ขลม    ขฺลม (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ขนม.
• ถลม    ถะหฺลม ว. เป็นบ่อ. (ปรัดเล).
• ปูลม    ลม
• ฟิลม์    แผ่นฟิลม์ เซลลูลอยด์ แผ่นฟิล์ม แผ่นเซลลูลอยด์

• เขาขึ้หลงขี้ลมมาก เอาแต่ดูทีวีตลอดทั้งวัน