ขี้เกียจขี้คร้าน คือ

• ขี้คร้าน
  ขี้เกียจ
  คร้าน
  เกียจคร้าน

• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ขี้เกียจ     1) adj. ไม่อยากทำงาน ชื่อพ้อง: เกียจคร้าน, สันหลังยาว คำตรงข้าม: ขยัน ตัวอย่างการใช้:
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เกีย     เกียร์
• เกียจ     เกียด ก. คด, ไม่ซื่อ, โกง, คร้าน.
• กี     ดู กาบกี้ .
• ขี้คร้าน     ก. เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น เช่น พอยอเข้าหน่อยขี้คร้านจะทำให้ทุกอย่าง.
• คร้าน     คฺร้าน ว. มีความรู้สึกไม่อยากจะทำหรือคิดหรือไม่อยากแสดงอาการใด ๆ, ตามปรกติเมื่อใช้พูดมักมีคำ ขี้ ประกอบหน้า เช่น ขี้คร้าน และมักใช้เข้าคู่กับคำ
• ร้า     ๑ น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง รูปคล้ายนกยาง, มักเรียกกันว่า อีร้า. ( พจน. ๒๔๙๓). ๒ น. ชื่ออาหารชนิดหนึ่งทำด้วยปลาหมักเกลือ เรียกว่า ปลาร้า;
• ร้าน     น. ที่ที่ปลูกยกพื้นขึ้นสำหรับนั่งหรือขายของเป็นต้น, สถานที่ขายของ, เรียกสิ่งที่ปักเสามีไม้พาดข้างบนให้ต้นไม้เลื้อยว่า ร้าน เช่น ร้านบวบ ร้านองุ่น.
• เกียจคร้าน    ก. ขี้เกียจ, ไม่อยากทำงาน.
• ขี้เกียจทํางาน    ไม่ยอมทํางาน
• คนเกียจคร้าน    คนขี้เกียจ คนไม่ชอบทำงาน คนไม่ทำงานทำการ คนไม่เอาไหน คนไร้สาระ ผู้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ผู้เดินเตร่ คนเฉื่อยแฉะ คนพเนจร พวกขอทาน
• ที่เกียจคร้าน    ขี้เกียจ
• ความเกียจคร้าน    ความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ความไม่เจ็บปวด ความขี้เกียจ ความเฉื่อยชา