คนถือสันโดษ คือ

• ฤาษี

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• ถือ     ก. เอาไว้ในมือ, จับยึดไว้, เช่น ถือมีด ถือปืน ถือหนังสือ; ทรงไว้, ดำรงไว้; เอาไว้ในใจ เช่น ถือศีล ถือศักดินา; ยึดเอาว่า, นับเอาว่า, เช่น
• สัน     ๑ น. สิ่งที่มีลักษณะนูนสูงขึ้นเป็นแนวยาว เช่น สันหลังคา สันหน้าแข้ง ดั้งจมูกเป็นสัน; ส่วนหนาของมีดหรือขวานซึ่งอยู่ตรงข้ามกับคม. ๒ ( ถิ่น-พายัพ
• สันโดษ     -โดด น. ความยินดีหรือพอใจเท่าที่ตนมีอยู่หรือเป็นอยู่ เช่น เขาถือสันโดษ. ( ปาก ) ก. มักน้อย เช่น เขาเป็นคนสันโดษ. ( ส. สํโตษ; ป. สนฺโตส).
• โด     ดู ชะโด .
• คนสันโดษ    ผู้อยู่สันโดษ
• ผู้ถือสันโดษ    ผู้บำเพ็ญตบะ
• ผู้สันโดษ    ผู้ปลีกตัวจากสังคม
• ความสันโดษ    1) n. การอยู่คนเดียวหรือห่างไกลจากชุมชน ชื่อพ้อง: ความโดดเดี่ยว ตัวอย่างการใช้: เขาอยู่ในความมืดเพียงลำพังมีความสุขอยู่กับความเหงาและความสันโดษ 2) n. ความยินดีหรือความพอใจเท่าที่ต
• ทำให้สันโดษ    ทำให้ตัดขาด ทำให้โดดเดี่ยว แยกจาก
• ผู้ที่อยู่สันโดษ    ดาบส ฤๅษี
• ผู้อยู่สันโดษ    คนสันโดษ
• อยู่อย่างสันโดษ    ถอนตัว ปลดเกษียณ ซ่อนตัว เก็บตัว แยกตัว ตัดขาดจากโลกภายนอก อยู่โดดเดี่ยว
• อย่างสันโดษ    ตามวัดวาอาราม
• การอยู่อย่างสันโดษ    ความสันโดษ การอยู่อย่างโดดเดี่ยว การเก็บตัวเงียบๆ