คนปากเปราะ คือ

• คนปากโป้ง
  คนปากพล่อย
  คนเก็บความลับไม่อยู่

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาก     น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ
• ปากเปราะ     ก. พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ; เห่าเก่ง (ใช้แก่สุนัข).
• เปร     เปฺร ก. เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.
• เปรา     เปฺรา ( ถิ่น-พายัพ ) น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือ ตรงกับ ปีฉลู, คำเดียวกับ เป๊า.
• เปราะ     ๑ เปฺราะ น. (๑) ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae หัวและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทำยาได้, เปราะหอม
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• รา     ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
• ปากเปราะเราะราย    ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากคอเราะราย ก็ว่า.
• ตุ่นปากเป็ด    สัตว์ คล้ายตัวตุ่น มีปากคล้ายเป็ดมีเท้าเป็นพังผืด สัตว์น้ำตัวเล็ก ๆ เท้าที่เยื่อพังผืดสำหรับว่ายน้ำ มีปากคล้ายปากเป็ด ornithorhynchus
• เป็นปากเสียง    ก. โต้เถียง เช่น เป็นปากเสียงกัน, พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น หนังสือพิมพ์เป็นปากเสียงของประชาชน, เป็นปากเป็นเสียง ก็ว่า.
• คนที่เป็นปากเสียงแทน    นักหนังสือพิมพ์ โฆษก ผู้เป็นกระบอกเสียงแทน
• เป็นปากเป็นเสียง    v. พูดหรือโต้เถียงแทน, พูดแสดงความคิดเห็นแทน ชื่อพ้อง: เป็นปากเสียง, พูดแทน ตัวอย่างการใช้: หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ถือกันว่าเป็นปากเป็นเสียงของรัฐบาล
• เป็นปากเป็นเสียงกัน    ก. ทะเลาะกัน.