คะมำ คือ

• ก. ล้มคว่ำ, อาการที่หัวพุ่งไปเพราะสะดุด.

• คะ     ๑ คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ค เป็นพยัญชนะต้นในบทกลอน เช่น ครื้นครื้น กร่อนเป็น คะครื้น โครมโครม กร่อนเป็น คะโครม
• ล้มคะมำ    ก. ล้มหัวพุ่งไปเพราะสะดุด.
• ล้มคว่ำคะมำหงาย    ก. ล้มกลิ้งหลายทอด เช่น ถูกม้าเตะล้มคว่ำคะมำหงาย.
• คะมึก    ว. แข็งแรง, ล่ำสัน.
• คะมํา    ถลา สะดุด เสียหลัก ล้มคว่ํา
• ล้มคะมํา    ล้มคว่ํา
• ฉมำ    ฉะหฺมำ ว. แม่น, ไม่ผิด, ขลัง.
• มำเลือง    (กลอน) ว. เมลือง, งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส.
• คุคะ    น. ชื่อไม้เถา ใช้ทำยาได้. (พจน. ๒๔๙๓).
• นคะ    นะคะ- (แบบ) น. ภูเขา. (ป., ส.).
• ภคะ    (แบบ) น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป., ส.).
• มิคะ    มิคะ, มิกคะ- น. สัตว์ป่ามีกวางอีเก้งเป็นต้น. (ป.).
• มูคะ    ว. ใบ้, เงียบ, ไม่มีเสียง. (ป.; ส. มูก).
• แคะ    ๑ น. ชาวจีนพวกหนึ่งในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน เรียกว่า จีนแคะ, เรียกภาษาของชาวจีนพวกนี้ว่า ภาษาแคะ. ๒ ก. ใช้เล็บหรือสิ่งมีปลายแหลมเป็นต้นทำให้สิ่งที่ติดอยู่ข้างในหรือในซอกในรูหลุดออกมา.
• คะยั้นคะยอ    ก. ชักชวนให้ตกลงใจด้วยการรบเร้า.

• ถ้าคุณล้มหน้าคะมำลงไป หรือถูกดึงกระฉากแรงๆ
• ไม่ว่าจะเป็นนักมวยหรือนักเลง ต้องคะมำแน่
• โดนเขาถีบคะมำลงกับพื้นนะชีวิตเรา
• ถ้าเธอไม่อยากที่จะหัวคะมำ
• ถึงจะโดนถองหัวคะมำ
• ฝ่ายผู้นี้ได้เอาบำเหน็จแห่งการชั่วช้าของตนไปซื้อที่ดิน แล้วก็ล้มคะมำลงแตกกลางตัวไส้พุงทะลักออกมาหมด
• ครั้นข้าพระองค์กับคนทั้งหลายล้มคะมำลงที่ดิน ข้าพระองค์ได้ยินพระสุรเสียงตรัสแก่ข้าพระองค์เป็นภาษาฮีบรูว่า ' เซาโล เซาโลเอ๋ย เจ้าข่มเหงเราทำไม ซึ่งเจ้าถีบประตักก็ยากนัก '