คําจารึก คือ

• คําสลัก

• คํา     ชื่อ ศัพท์ คํารวมเสียง คําพูด คํากล่าว ถ้อยคํา วจี วาจา เสียงพูด
• จา     ( ถิ่น-พายัพ, อีสาน ) ก. พูด, กล่าว.
• จาร     ๑ จาน ก. ใช้เหล็กแหลมเขียนลงบนใบลานหรือศิลาเป็นต้นให้เป็นตัวหนังสือ เช่น จึงจารจารึกอันนี้ไว้อีกโสด. (ศิลาจารึกเขาสุมนกูฏ).
• จารึก     ๑ น. ผู้ท่องเที่ยวไปเพื่อสั่งสอนหรือแสวงบุญเป็นต้น. ก. ท่องเที่ยวไปเพื่อสั่งสอนหรือแสวงบุญเป็นต้น. ๒ ก.
• คำศิลาจารึก    คำกล่าวนำในหน้าแรก ๆ ของหนังสือ บท หรืออื่น ๆ คำจารึก คำแกะสลัก
• ศิลาจารึก    1) n. ชื่อพ้อง: จารึก, แผ่นจารึก clf.: ชิ้น, อัน 2) n. แผ่นหินที่มีการเขียนตัวอักษรเป็นรอยลึก ตัวอย่างการใช้: จากศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงบันทึกไว้ว่าทรงสร้างสวนสมุนไพรขนาดใหญ
• คันถรจนาจารย์    -รดจะนาจาน น. อาจารย์ผู้แต่งคัมภีร์. (ป. คนฺถ + ป., ส. รจน + ส. อาจารฺย).
• กําจาย    ต้นกําจาย หนามข้อง หนามจาย กระจาย กําจร ฟุ้ง แพร่
• อาจาร    -จาน, -จาระ- น. ความประพฤติ, ความประพฤติดี; จรรยา, มรรยาท; ธรรมเนียม, แบบแผน, หลัก. (ป., ส.).
• อาจาร-    -จาน, -จาระ- น. ความประพฤติ, ความประพฤติดี; จรรยา, มรรยาท; ธรรมเนียม, แบบแผน, หลัก. (ป., ส.).
• อาจารี    น. ผู้มีจรรยา, ผู้ทำตามคติแบบแผน. (ส. อาจารินฺ).
• คัดมาจาก    รวบรวมมาจาก
• ทุราจาร    น. ความประพฤติชั่วช้าเลวทรามในที่ซึ่งไม่ควร. (ป.).
• ปาจารย์    ปาจะรี, ปาจาน น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป.; ส. ปฺราจารฺย = ปฺราคต + อาจารฺย).
• สภาจาร    น. ขนบธรรมเนียมขององค์การหรือสถานที่ประชุม. (ส.).