จระลุง คือ

• จะระ-
  (กลอน) น. เสาตะลุง, โบราณเขียนเป็น จรลุง หรือ จลุง ก็มี เช่น แท่นที่สถิตย์ จรลุงโสภิต พื้นฉลักฉลุทอง. (ดุษฎีสังเวย), จลุงอาศน์เบญพาศเกลี้ยงเกลา พเนกพนักน่าเนา จะนอนก็ศุขสบไถง. (ดุษฎีสังเวย).

• จร     ๑ จอน, จอระ-, จะระ- ว. ไม่ใช่ประจำ เช่น คนจร รถจร, แทรกแปลกเข้ามา เช่น โรคจร ลมจร. ก. ไป, เที่ยวไป; ประพฤติ. ( ป. , ส. ),
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระลุง     ก. ใจห่วงถึง, เป็นทุกข์ถึง, ระลวง ก็ใช้.
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ลุง     ๑ น. พี่ชายของพ่อหรือแม่ หรือชายที่มีวัยไล่เลี่ยแต่แก่กว่าพ่อหรือแม่, คำเรียกชายที่ไม่รู้จักแต่มักจะมีอายุแก่กว่าพ่อหรือแม่. ๒ ดู กร่าง .
• จระลิ่ง    จะระ- (กลอน) ก. ตะลึง เช่น จระลิ่งทางทิพห้อง แห่งองค์. (ทวาทศมาส).
• จระลึง    จะระ- (กลอน) ก. ตะลึง เช่น จระลิ่งทางทิพห้อง แห่งองค์. (ทวาทศมาส).
• กระลิง    (กลอน) ก. จับ, ถือ, โดยมากใช้เป็น กระลึง.
• กระลึง    (โบ) ก. จับ, ถือ, เช่น ชดกรกระลึงกุมแสง. (ลอ).
• ชระลั่ง    ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง เช่น จงสองเจ้าอย่าได้ทะลิ่นชระลั่งคอยนั่งเฝ้าพระบาท. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ประลึง    (กลอน) ก. จับต้อง, ลูบคลำ.
• ประลุง    (กลอน) ก. ปลาบปลื้ม, ยินดี.
• ระลึกถึง    v. นึกถึงด้วยใจผูกพัน , ชื่อพ้อง: คนึงถึง, คิดถึง, รำลึกถึง ตัวอย่างการใช้: เพลง เดือนเพ็ญ ทำให้เขาระลึกถึงครั้งหนึ่งที่เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในป่าร่วมกับพี่น้องที่ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน
• ทะลิ่นชระลั่ง    -ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง.
• การระลึกถึง    ความทรงจํา การคิดถึง การนึกถึง การระลึก การจําได้ การฉลอง การจดจํา