ฉะกะ คือ
"ฉะกะ" การใช้
- ก. ระกะ เช่น โกมุทอุบลบานฉะกะ. (อนิรุทธ์).
- ฉะ ๑ ก. ฟันลงไป; ( ปาก ) คำใช้แทนกริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำห้อมล้อม เช่น ฉะปาก หมายความว่า ต่อยปาก, ฉะข้าว หมายความว่า กินข้าว. ๒
- กะ พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
- พระกัจฉะ รักแร้ จั๊กแร้
- เกะกะ ว. กีด, ขวาง, ไม่เป็นระเบียบ, เช่น วางของเกะกะ; ประพฤติเป็นพาลเกเร เช่น คนเกะกะ.
- กะกร่อม (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. เครื่องมือจับปูทะเล เป็นของชาวประมงตั้งแต่จังหวัดชุมพรถึงสุราษฎร์ธานี, บางทีเรียกว่า กร่อม หรือ ตะกร่อม, ใช้ไม้ไผ่อันเดียวผ่าตอนปลายออกเป็น ๔ ซี่ และซี่เหล่านั้นเหลาให้อ่อน จะเป็น
- กะกร้าว (กลอน) ว. มีเสียงอย่างขบฟันดังกร้วม ๆ, (โบ) เขียนเป็น กกร้าว ก็มี เช่น กเกรอกขบฟนนก็ดูร้าว กกร้าวขบฟนนกดูแรง. (ม. คำหลวง มหาราช).
- กะกลิ้ง น. โกฐกะกลิ้ง. (ดู โกฐกะกลิ้ง).
- กะกัง น. พี่ชาย. (ช. kakang).
- กะกึก (กลอน) ว. กึก ๆ เช่น ดังกะกึกกุกกักชักสายพาดขึ้นกับไก. (ม. ร่ายยาว กุมาร).
- กะก่อง (กลอน) ว. งดงาม เช่น คางเพลาคือกลวิมลกัณ- ฐกะก่องคือแสงสรวล. (สมุทรโฆษ).
- ระกะ ก. มากเกะกะ, ใช้เข้าคู่กับคำ ระเกะ เป็น ระเกะระกะ.
- กีดเกะกะ ขวางๆ รีๆ รีๆ ขวางๆ เก้งก้าง
- ทําให้เกะกะ ทําให้เรี่ยราด
- เกะกะก้าวร้าว เกะกะ เกะกะระราน เกะกะเกเร เกเร
- ด้วยประการฉะนี้ ด้วยเหตุฉะนี้ ด้วยเหตุนี้ ตามนี้ พร้อมกันนี้ โดยนัยนี้ โดยวิธีนี้
มือถือ