ชักกะเย่อ คือ

• 1) v.
  ชื่อพ้อง: ชักเย่อ, ชักคะเย่อ, ดึง, รั้ง
  ตัวอย่างการใช้: ฝ่ายตรงข้ามล้วนแล้วแต่พลังช้างสาร จะต้องชักกะเย่อกันแทบสุดแรงถึงจะเอาอยู่
  2) n.
  ชื่อการละเล่นชนิดหนึ่ง ชื่อพ้อง: กีฬาชักกะเย่อ
  ตัวอย่างการใช้: การแข่งขันกีฬาประจำปีนี้ของบริษัทมีชักกะเย่อด้วย

• ชัก     ๑ ก. ดึงสายเชือกเป็นต้นที่ผูกอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้สิ่งนั้นเคลื่อนไหวไปตามต้องการ เช่น ชักว่าว ชักรอก; ดึง, ดึงออกมา, ดึงขึ้น, เช่น
• กก     ๑ น. เรียกคำหรือพยางค์ที่มีตัว ก ข ค ฆ สะกดว่า แม่กก หรือ มาตรากก. ๒ น. โคน เช่น กกไม้, ต้น เช่น กกขา, ลำต้น เช่น กกเสา. ๓ น.
• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• เย่อ     ก. เอามาด้วยแรงบังคับโดยการฉุดรั้งแย่งกัน, ใช้แรงฉุดรั้งดึงกันไปมา.
• ย่อ     ก. ยอบลง เช่น ย่อตัว ย่อเข่า, ลดให้สั้นหรือเล็กลง เช่น ย่อความ ย่อส่วน; ทำให้ยุบเข้าไป, ทำให้จมลึกเข้าไป, เช่น ย่อเก็จ ย่อมุม.
• กีฬาชักกะเย่อ    ชักกะเย่อ
• ครกกะเบือ    น. ครกดินสำหรับตำข้าวเบือหรือน้ำพริกเป็นต้น, ใช้คู่กับ สากกะเบือ.
• พริกกะเกลือ    น. กับข้าวชนิดหนึ่งเอามะพร้าวตำจนมีน้ำมันออกมา ใส่เกลือกับน้ำตาล มีรสหวานเค็ม, เครื่องจิ้มผลไม้เปรี้ยวเป็นต้น ทำด้วยพริก เกลือ และน้ำตาล.
• สากกะเบือ    น. สากไม้สำหรับตำข้าวเบือหรือน้ำพริกเป็นต้น, ใช้คู่กับ ครกกะเบือ.
• ชักคะเย่อ    ดึง ชักกะเย่อ ชักเย่อ รั้ง
• อักกะ    น. พระอาทิตย์; ต้นรัก. (ป.; ส. อรฺก).
• ช่างเย็บปะเสื้อ    คนเย็บปะเสื้อ
• กะเบือ    น. เรียกครกดินหรือสากที่ตำข้าวเบือว่า ครกกะเบือ สากกะเบือ. (เพี้ยนมาจาก ข้าวเบือ).
• กะเบ้อ    (ถิ่น-พายัพ) น. ผีเสื้อกลางวัน. (ดู ผีเสื้อ ๑).
• กะเร่อ    (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เซ่อ, เซอะ.

• คุณคิดว่าเธออยู่ในกำมือแหง แต่เธอกลับมาเล่นแง่ชักกะเย่อซะงั้น
• เขาชักกะเย่อเก่งนะ
• รับจัดเกมส์และกิจกรรมต่าง ๆ เช่น ชักกะเย่อ กินวิบาก วิ่งสามขา เหยียบลูกโป่ง เก้าอี้ดนตรี ฯลฯ