ซึ่งปลุกระดม คือ

• ซึ่งก่อความไม่สงบ

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ปลุก     ปฺลุก ก. ทำให้ตื่นจากหลับ, ทำให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิดแรงกำลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น.
• ปลุกระดม     ก. เร้าใจและยุยงให้ประชาชนลุกฮือขึ้น.
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ลุก     ก. เคลื่อนขึ้นจากท่านั่งหรือท่านอน เช่น ลุกจากเก้าอี้ลุกจากที่นอน, ตั้งขึ้น เช่น ขนลุก; เคลื่อนออกจาก เช่น ลุกแต่สุโขทัย. ( จารึกสยาม );
• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระดม     ก. ทำพร้อม ๆ กัน เช่น ระดมยิง; รวบรวม, รวมเข้าด้วยกัน, เช่น ระดมทุน ระดมคนช่วยกันทำงาน.
• ดม     ก. ใช้จมูกสูดกลิ่น, สูดเอากลิ่น, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ดอม เป็น ดมดอม หรือ ดอมดม.
• นักปลุกระดม    ผู้ก่อให้เกิดการจลาจล ผู้ปลุกระดม
• ผู้ปลุกระดม    ผู้ก่อความไม่สงบหรือการทะเลาะวิวาท ผู้มีความกระฉับกระเฉงอย่างมาก ไม้หรือวัตถุที่กำลังติดไฟ นักปลุกระดม ผู้ก่อให้เกิดการจลาจล
• คําพูดปลุกระดม    การช่วยก่อความไม่สงบ การปลุกระดมฝูงชนให้ต่อต้านรัฐบาล การสนับสนุนพวกกบฏ
• ปลุกระดมให้มี    เรียกร้อง
• กระดูกขัดมัน    (ปาก) ว. ตระหนี่มาก.