ซึ่งแยกออกได้ คือ

• ซึ่งเป็นร่องได้
  ซึ่งถอดออกได้

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ซึ่งแยกออก     ซึ่งถอดออก ซึ่งแตกร้าว ซึ่งแตกออก ซึ่งฉีกออก ขาดตอน ไม่ต่อกัน ไม่ต่อเนื่อง ไม่เชื่อมติดกัน
• แยก     ก. ทำให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น
• แยกออก     ทำให้แตกแยก แตกร้าว ถ่าง เลือก แบ่งออกมา กางออก ง้าง อ้าออก ตัดขาด พราก แบ่งแยก ตัดสัมพันธไมตรี หักออก แตกออก แยก แยกกัน แยกทาง แยกจาก เอาออก
• ยก     ๑ ก. เอาขึ้นให้สูงจากที่เดิมทั้งโดยตรงและโดยปริยาย; เคลื่อนไป, พากันไป, เช่น ยกทัพ ยกพวก; งดเว้น, เพิกถอน, เช่น ยกโทษ ยกภาษี ยกคำสั่ง; มอบ เช่น
• กอ     ๑ น. กลุ่มแห่งต้นไม้ที่เกิดจากเหง้าเดียวกัน เช่น กอหญ้า กอแขม กอไผ่, ต้นไม้ที่ขึ้นเป็นกลุ่ม เช่น กอข้าว, ใช้เข้าคู่กับคำ เหล่า ว่า เหล่ากอ
• ออ     ๑ ก. รวมกันเป็นกลุ่ม, คั่งกันอยู่, เช่น คนอออยู่หน้าประตู. ๒ ( โบ ) น. คำนำหน้าชื่อผู้ชายที่ตนพูดด้วยหรือพูดถึง เช่น ออมั่น ออคง.
• ออก     ๑ ( โบ ) น. คำนำหน้าบรรดาศักดิ์ เช่น ออกพระ ออกหลวง ออกขุน; ( ถิ่น ) เรียกพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดว่า พ่อออก แม่ออก; เรียกเมืองที่สวามิภักดิ์ว่า
• อก     ๑ น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว;
• ได     น. มือ. ( ข. ).
• ได้     ก. รับมาหรือตกมาเป็นของตัว เช่น ได้เงิน ได้ลูก ได้แผล; ใช้ประกอบท้ายคำกริยา มีความหมายต่าง ๆ แล้วแต่ความแวดล้อม คือ อาจ, สามารถ, เช่น เดินได้
• อย่างแยกออกไม่ได้    อย่างเป็นเงา
• ซึ่งไม่อาจแยกออกได้    ซึ่งคล้ายกันจนแยกไม่ออก ซึ่งไม่สามารถจําแนกได้
• ซึ่งแยกออกจากกันได้    ซึ่งประนีประนอมกันไม่ได้ แยกออกจากกันได้ ไม่ชอบการสังคม
• ซึ่งแยกออกมา    ซึ่งห่างไกล