ซึ่งไม่ละอายใจ คือ

• ซึ่งไม่อับอาย
  น่าเสื่อมเสีย

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ซึ่งไม่ละอาย     ซึ่งไม่ขวยเขิน ซึ่งไม่มียางอาย ซึ่งไม่สะทกสะท้าน ซึ่งไม่ยอมขอโทษ ซึ่งไม่สํานึกผิด
• ไม่     ว. มิ, คำปฏิเสธความหมายของคำที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคำ ต้องมีคำ หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.
• ไม่ละอาย     ไม่สามารถทำให้ละลายได้
• ไม่ละอายใจ     หน้าด้าน ไม่อาย ไร้ยางอาย ไม่กระดาก หน้าไม่แดง
• ละ     ๑ ก. อาการที่แยกตัวให้พ้นจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องอยู่ เช่น ละถิ่น ละบ้าน ละสมณเพศ; ทิ้งไว้, ปล่อยไว้, เช่น ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ละพยศ;
• ละอาย     ก. รู้สึกอายที่จะทำสิ่งไม่ถูกไม่ควร เช่น ละอายที่จะทำผิด, ละอายใจ ก็ว่า.
• ละอายใจ     v. รู้สึกอายในความชั่วที่จะกระทำ, ได้สำนึกผิดในความชั่วที่ทำไว้ , ชื่อพ้อง: ละอาย ตัวอย่างการใช้:
• อา     ๑ น. น้องของพ่อ, ( โบ ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ). ๒ ( กลอน ) ว.
• อาย     ๑ ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า. ๒ น. กลิ่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ กลิ่น เป็น กลิ่นอาย.
• ใจ     น. สิ่งที่ทำหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด เช่น ใจก็คิดว่าอย่างนั้น, หัวใจ เช่น ใจเต้น, ลมหายใจ เช่น กลั้นใจ อึดใจ หายใจ, ความรู้สึกนึกคิด เช่น ใจคด
• อย่างไม่ละอายใจ    หน้าด้าน ไม่อาย อย่างไร้ยางอาย ไม่กระดาก
• ซึ่งละอายใจ    ที่รู้สึกผิด
• ความละอายใจ    n. ความรู้สึกอายในความชั่วที่จะกระทำ, ความสำนึกผิดในความชั่วที่ทำไว้ , , ตัวอย่างการใช้: บางครั้งเราเกิดความละอายใจเมื่อเรารู้สึกว่าผู้อื่นมองเห็นส่วนไม่ดีของตัวเรา
• น่าละอายใจ    น่าสบประมาท สามหาว