ดอกพิกัน คือ

• ต้นพิกัน
  พิกัน

• ดอ     ควย จู๋ ไข่ นกเขา เจี๊ยว จ้าวโลก ดอกจำปี น้องชาย กระเจี๊ยว
• ดอก     ๑ น. ส่วนหนึ่งของพรรณไม้ที่ผลิออกจากต้นหรือกิ่ง มีหน้าที่ทำให้เกิดผลและเมล็ดเพื่อสืบพันธุ์ มีเกสรและเรณูเป็นเครื่องสืบพันธุ์, เรียกเต็มว่า
• อก     ๑ น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว;
• พิก     การยืนขวางผู้เล่นฝ่ายรับ
• พิกัน     น. ชื่อต้นไม้ ดอกหอมเหมือนพิกุล แต่ดอกใหญ่. ( พจน. ๒๔๙๓).
• กัน     ๑ ( ปาก ) ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. ๒ ว.
• ดอกพิกุล    ต้นพิกุล พิกุล
• ดอกพิกุลร่วง    (สำ) เรียกอาการที่นิ่งไม่พูดว่า กลัวดอกพิกุลจะร่วง.
• ดอกพุด    ต้นพุด พุด
• ซึ่งออกดอกพร้อมกัน    ซึ่งบรรจบกัน ซึ่งไหลไปด้วยกัน ไปด้วยกัน
• พอกพูน    ก. เพิ่มขึ้นโดยลำดับ เช่น ทรัพย์สินพอกพูน พอกพูนความรู้.
• ดอกพลับพลึง    ดอกวิรงรอง ดอกวิรังรอง วิรงรอง
• ดอกพุทธชาด    พุทธชาด บุหงาประหงัน
• กินดอก    ก. ได้รับผลประโยชน์ที่เกิดจากทุนหรือเงินให้กู้.
• ดอกจิก    น. เรียกลายที่มีลักษณะอย่างลายหน้าไพ่ป๊อกชนิดหนึ่ง มี ๓ แฉก ใบมน.