บัณเฑาะว์ คือ

• บันเดาะ
  น. กลองสองหน้าขนาดเล็กชนิดหนึ่งมีหลักอยู่ตอนบน ผูกตุ้มห้อยลงมาทางหน้ากลอง ใช้ไกวให้ตุ้มแกว่งกระทบหน้ากลองทั้ง ๒ ข้าง. (ป. ปณว; ส. ปฺรณว).

• ขับไม้บัณเฑาะว์    -บันเดาะ น. วิธีบรรเลงอย่างหนึ่ง; ชื่อเพลงไทยชนิดหนึ่ง.
• บัณเฑาะก์    บันเดาะ น. กะเทย. (ป., ส. ปณฺฑก อภิธาน ว่า กะเทย, ชิลเดอร์ และมอร์เนียร์ วิลเลียม ว่า ขันที).
• มณเฑียร    มนทิระ, มนเทียน (โบ) น. มนเทียร. (ป., ส. มนฺทิร).
• มณเฑียรบาล    มนเทียนบาน (โบ) น. มนเทียรบาล.
• บีฑา    -ทา (แบบ) ก. เบียดเบียน, บีบคั้น, รบกวน, เจ็บปวด. (ส. ปีฑา).
• กฎมณเฑียรบาล    (โบ) น. กฎมนเทียรบาล.
• เมาะว่า    สัน. คือว่า.
• ปริมาณเหล้าที่เก็บ    หลุมใต้ดิน ห้องเก็บเหล้าใต้ดิน ห้องใต้ดิน
• ก็เพราะว่า    เพราะ เพราะว่า
• เฉพาะวิชา    เฉพาะเรื่อง เกี่ยวกับวิชาการเฉพาะเรื่อง ตามหลักวิชา เกี่ยวกับกลวิธี เกี่ยวกับวิชาเฉพาะอย่าง เกี่ยวกับวิชาเทคนิค เกี่ยวกับเทคนิค เชี่ยวชาญเฉพาะอย่าง
• เพราะว่า    สัน. คำสำหรับนำหน้าความที่อธิบายเหตุหรือสาเหตุ.
• บังตะวัน    น. เครื่องบังแดดเช่นเดียวกับบังสูรย์. (สิบสองเดือน).
• ข่ายงานบริเวณเฉพาะที่    แลน
• บริเวณเพาะปลูกองุ่น    ไร่องุ่น
• กรีฑา    กฺรีทา น. กีฬาประเภทหนึ่ง แบ่งออกเป็นประเภทลู่และประเภทลาน; การเล่นสนุก เช่น กรีฑาร่าเริงรื่น; การเล่นสมพาส เช่น ในกามกรีฑากล. (กฤษณา); การประลองยุทธ์. (ส.).