บุรพาจารย์ คือ

• บุระ-, บูระ-
  น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.

• บุ     ก. ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนัง บุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.
• บุรพ     บุระพะ-, บุบพะ- ว. บุพ. ( ส. ปูรฺว; ป. ปุพฺพ).
• รพ     รบ, ระพะ, ระพา น. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. ( ป. , ส. รว).
• รพา     รบ, ระพะ, ระพา น. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. ( ป. , ส. รว).
• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• จา     ( ถิ่น-พายัพ, อีสาน ) ก. พูด, กล่าว.
• จาร     ๑ จาน ก. ใช้เหล็กแหลมเขียนลงบนใบลานหรือศิลาเป็นต้นให้เป็นตัวหนังสือ เช่น จึงจารจารึกอันนี้ไว้อีกโสด. (ศิลาจารึกเขาสุมนกูฏ).
• บูรพาจารย์    บุระ-, บูระ- น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.
• บุพพาจารย์    น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา. (ป. ปุพฺพาจริย; ส. ปูรฺวาจารฺย).
• ปาจารย์    ปาจะรี, ปาจาน น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป.; ส. ปฺราจารฺย = ปฺราคต + อาจารฺย).
• อาจารย์    น. ผู้สั่งสอนวิชาความรู้; คำที่ใช้เรียกนำหน้าชื่อบุคคลเพื่อแสดงความยกย่องว่ามีความรู้ในทางใดทางหนึ่ง. (ส.; ป. อาจริย).
• (วิทยาจารย์)    มาจาก วารสารวิทยาจารย์
• กถิกาจารย์    กะถิกาจาน (แบบ) น. อาจารย์ผู้กล่าว. (ป., ส. กถิก + ส. อาจารฺย).
• คณาจารย์    คะนาจาน น. คณะอาจารย์. (ส. คณ + อาจารฺย).
• ปฐมาจารย์    บรรพบุรุษ บรรพบุรุษแรกเริ่ม รากเง่า