ปฏิภาณโวหาร คือ

• ปะติพานนะ-, ปะติพาน-
  น. การกล่าวเหมาะด้วยเหตุผลในทันที.

• ปฏิ     คำอุปสรรคในภาษาบาลีใช้นำหน้าศัพท์อื่น แปลว่า เฉพาะ, ตอบ, ทวน, กลับ. ( ป. ; ส. ปฺรติ).
• ปฏิภาณ     ปะติพาน, ปะติพานะ-, ปะติพานนะ- น. เชาวน์ไวในการกล่าวแก้หรือโต้ตอบเป็นต้นได้ฉับพลันทันทีและแยบคาย. ( ป. ).
• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาณ     พาน, พานะ- ( แบบ ) น. การบอก, การกล่าว, การสวด. ( ป. ).
• โว     ( ปาก ) ก. พูดโอ้อวด เช่น โวมากไปหน่อยแล้ว. ว. โอ้อวด เช่น คุยโว.
• โวหาร     น. ชั้นเชิงหรือสำนวนแต่งหนังสือหรือพูด เช่น มีโวหารดี, ถ้อยคำที่เล่นเป็นสำบัดสำนวน เช่น อย่ามาตีโวหาร เขาชอบเล่นโวหาร. ( ป. ).
• วหา     น. แม่น้ำ. ( ส. ).
• หา     ๑ ก. มุ่งพบ, พบ, เช่น ไปหาหมอ เพื่อนมาหา; เยี่ยม, เยี่ยมเยียน, เช่น เพิ่งทราบว่าครูกำลังป่วย ต้องไปหาท่านเสียหน่อย; ฟ้อง, กล่าวโทษ, เช่น
• หาร     ๑ หาน ก. แบ่งส่วนเท่า ๆ กัน (ใช้แก่วิธีเลข). น. เรียกเครื่องหมายรูปดังนี้ ÷ ว่า เครื่องหมายหาร. ๒ หาน น. สิ่งที่เอาไปได้; การนำไป,
• สมณโวหาร    น. ถ้อยคำที่ควรแก่สมณะ เช่น อาตมา ฉันจังหัน กัปปิยภัณฑ์. (ป.).
• ตีโวหาร    ตีฝีปาก ตีสํานวน เล่นสํานวน เล่นสําบัดสํานวน
• กัปปิยโวหาร    น. โวหารที่ควรแก่ภิกษุ เช่น เรียกเงินตรา ว่า กัปปิยภัณฑ์, ถ้อยคำสำนวนที่เหมาะแก่กาลเทศะ.
• คำโวหาร    คำปราศรัย คำสุนทรพจน์ ศิลปะแห่งการพูด ศิลปะการแสดงสุนทรพจน์
• อกัปปิยโวหาร    น. ถ้อยคำที่ไม่ควรใช้พูด. (ป.).
• เจ้าโวหาร    คนชอบใช้สํานวนโวหาร ชนชั้นอาจารย์ปรัชญาและศิลปะการพูด ผู้ตัดสินปัญหาในสถานการณ์เฉพาะอย่าง ผู้ศึกษาและถือหลักธรรมจริยา เจ้าคารม

• ปฏิภาณโวหารกีตาร์ ~ เพลงเกมส์ เกมดนตรี เกมจังหวะ
• ปฏิภาณโวหารกีตาร์