อกัปปิยโวหาร คือ
- น. ถ้อยคำที่ไม่ควรใช้พูด. (ป.).
- อก ๑ น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว;
- อกัปปิย อะกับปิยะ- ว. ไม่ควร, ไม่เหมาะ. ( ป. ).
- กัป กับ น. อายุของโลกตั้งแต่เมื่อพระพรหมสร้างเสร็จจนถึงเวลาที่ไฟประลัยกัลป์มาล้างโลก, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ กัลป์ เช่น ชั่วกัปชั่วกัลป์
- กัปปิย กับปิยะ ว. สมควร. ( ป. ).
- กัปปิยโวหาร น. โวหารที่ควรแก่ภิกษุ เช่น เรียกเงินตรา ว่า กัปปิยภัณฑ์, ถ้อยคำสำนวนที่เหมาะแก่กาลเทศะ.
- ปิย ปิยะ- ว. ที่รัก, สำหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตร หรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. ( ป. ).
- โว ( ปาก ) ก. พูดโอ้อวด เช่น โวมากไปหน่อยแล้ว. ว. โอ้อวด เช่น คุยโว.
- โวหาร น. ชั้นเชิงหรือสำนวนแต่งหนังสือหรือพูด เช่น มีโวหารดี, ถ้อยคำที่เล่นเป็นสำบัดสำนวน เช่น อย่ามาตีโวหาร เขาชอบเล่นโวหาร. ( ป. ).
- วหา น. แม่น้ำ. ( ส. ).
- หา ๑ ก. มุ่งพบ, พบ, เช่น ไปหาหมอ เพื่อนมาหา; เยี่ยม, เยี่ยมเยียน, เช่น เพิ่งทราบว่าครูกำลังป่วย ต้องไปหาท่านเสียหน่อย; ฟ้อง, กล่าวโทษ, เช่น
- หาร ๑ หาน ก. แบ่งส่วนเท่า ๆ กัน (ใช้แก่วิธีเลข). น. เรียกเครื่องหมายรูปดังนี้ ÷ ว่า เครื่องหมายหาร. ๒ หาน น. สิ่งที่เอาไปได้; การนำไป,
- ตีโวหาร ตีฝีปาก ตีสํานวน เล่นสํานวน เล่นสําบัดสํานวน
- คำโวหาร คำปราศรัย คำสุนทรพจน์ ศิลปะแห่งการพูด ศิลปะการแสดงสุนทรพจน์
- สมณโวหาร น. ถ้อยคำที่ควรแก่สมณะ เช่น อาตมา ฉันจังหัน กัปปิยภัณฑ์. (ป.).
- เจ้าโวหาร คนชอบใช้สํานวนโวหาร ชนชั้นอาจารย์ปรัชญาและศิลปะการพูด ผู้ตัดสินปัญหาในสถานการณ์เฉพาะอย่าง ผู้ศึกษาและถือหลักธรรมจริยา เจ้าคารม
มือถือ