ประกิด คือ

• ก. ประกอบ, ประกับ, ประดับ.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ประกอบ ด้วยคำ    มีคำมาก เกี่ยวกับคำ เกี่ยวกับตัวหนังสือ ใช้คำมากเกินไป ใช้คำหรือคำพูดแบบน้ำท่วมทุ่ง ใช้ถ้อยคำมากเกินไป
• ประกอบด้วยที่ดิน    มีที่ดิน เป็นเจ้าของที่ดิน
• ประกาศว่าทําผิด    กล่าวโทษ
• ประกาศว่าพ้นผิด    ประกาศว่าไม่มีความผิด
• กระกัด    (โบ) ก. ใคร่, อยาก, ยินดี, เช่น ด้วยกระกัดศรัทธา. (มาลัยคำหลวง), ใช้ว่า ตระกัด ก็มี, เขียนเป็น กรกัติ หรือ กระกัติ ก็มี.
• ตระกัด    ตฺระ- (โบ) ก. ใคร่, อยาก, ยินดี, เช่น พ่อเอ๋ย ใช่ตั้งใจแก่ความกำหนัด ในความตระกัดกรีธา. (ม. คำหลวง กุมาร), กระกัด ก็ว่า.
• ประกบ    ก. แนบชิดกัน, ทาบกัน, เช่น ขนมครก ๒ ฝาประกบกัน ไม้ไผ่ ๒ ซีกประกบกัน.
• ประกล    น. ประการ. ว. ต่าง.
• ประกัน    ก. รับรองว่าจะรับผิดในความเสียหายที่เกิดขึ้น, รับรองว่าจะมีหรือไม่มีเหตุการณ์นั้น ๆ. น. หลักทรัพย์ที่ให้ไว้เป็นเครื่องรับรอง.
• ประกับ    ๑ ก. ประกอบเข้าทั้ง ๒ ข้างเพื่อให้แน่น. ๒ (โบ) น. วัตถุใช้แทนเงินปลีก ขนาดเท่าเหรียญมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๑ นิ้ว ทำด้วยดินเผาตีตราต่าง ๆ.
• ประกำ    ก. รัด, ตรึงให้แน่น, เช่น ประกำตรึงด้วยเพชรแน่นหนา. (ม. ร่ายยาว กุมาร).
• ประกิต    (แบบ) ก. แจ้งความ, ประกาศ, แสดง. (ส.).