ประทุฐ คือ

• ปฺระทุด
  ว. ชั่ว, ร้าย. (ป. ปทุฏฺ).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประทุ     v. แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงดัน ชื่อพ้อง: ผุด คำตรงข้าม: ดับ, มอด ตัวอย่างการใช้:
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ทุ     ๑ ว. คำอุปสรรคในภาษาบาลีและสันสกฤต แปลว่า ชั่ว, ยาก, ลำบาก, เลว, ทราม, เช่น ทุจริต ว่า ความประพฤติชั่ว, ทุกร ว่า ทำได้โดยยาก, ทุปปัญญา ว่า
• ประเสริฐ    ปฺระเสิด ว. วิเศษ, ดีเลิศ, ดีที่สุด.
• ประทบ    (กลอน) ก. กระทบ เช่น ประทบประทะอลวน. (ตะเลงพ่าย).
• ประทม    ก. บรรทม, ผทม ก็ว่า.
• ประทักษ์    ว. ขยัน, ฉลาด, คล่องแคล่ว, สามารถ.
• ประทัง    ก. ทำให้ทรงอยู่ได้, ทำให้ดำรงอยู่ได้, เช่น กินพอประทังชีวิต เรือนโย้เอาเสาไปค้ำพอประทังไว้ก่อน.
• ประทัด    ๑ น. เครื่องดอกไม้ไฟของจีน ทำด้วยกระดาษสีแดงอัดแน่นห่อดินปืน รูปร่างคล้ายบุหรี่ มีชนวนสำหรับจุด มีเสียงดัง, ลักษณนามว่า ดอก เช่น ประทัด ๒ ดอก. ๒ น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Quassia amara L. ในวงศ์ Simaro
• ประทับ    ก. (ราชา) อยู่ที่, อยู่กับที่, เช่น ประทับที่พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน, (ราชา) นั่ง เช่น ประทับบนพระราชอาสน์; แนบอยู่, แนบชิด, แนบลง, เช่น กอดประทับอก เอาปืนประทับบ่า.
• ประทิน    ก. ทำให้สะอาดหมดจด เช่น ประทินผิว.
• ประทิ่น    น. เครื่องหอม.
• ประทีป    น. ไฟที่มีเปลวสว่าง (หมายเอาตะเกียง ไฟเทียน เป็นต้น), ตะเกียง, โคม. (ส. ปฺรทีป; ป. ปทีป).