ประสะ คือ

• ก. ฟอกหรือชำระสิ่งต่าง ๆ เช่นเครื่องยาเพื่อให้สะอาดหรือให้รสอ่อนลง; ใช้เรียกยาที่เข้าเครื่องยาสิ่งหนึ่งเท่ากับเครื่องยาอื่น ๆ เช่น ประสะขิง ก็คือเข้าขิงเท่ากับยาอื่นเป็นต้น.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• สะ     ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
• ยาประสะ    น. ยาประเภทหนึ่งซึ่งตามปรกติเข้าเครื่องยาสิ่งหนึ่งซึ่งเป็นตัวหลัก มีปริมาณเท่ากับเครื่องยาอื่น ๆ อีกหลายอย่างรวมกัน เรียกชื่อตามเครื่องยาที่เป็นหลัก เช่น ยาประสะขิง คือ เข้าขิงครึ่งหนึ่งกับเครื่องยา
• กระสะ    น. ดินหรือหินหรือทรายเป็นต้นที่อยู่ในบ่อแร่ ซึ่งให้ผลเป็นสินค้าแก่ผู้ทำแร่, ขี้ผงของแร่.
• ยาประสะน้ำนม    น. ยาบำรุงแม่ลูกอ่อนให้มีน้ำนมมาก.
• เครื่องสะสมประจุไฟฟ้า    คนย่อ คนเดี่ยว เครื่องทำให้ไอน้ำหรือแก๊สจับตัวกันเป็นของเหลว หรือของแข็ง เลนส์รวมแสง
• โปรตีนสะสม    โปรตีนที่สะสมในพืชผัก โปรตีนที่สะสมในเมล็ด
• ประสีประสา    น. วิสัย, เรื่องราว, ความเป็นไป, ความหมาย, (มักใช้ในประโยคปฏิเสธ) เช่น ไม่รู้ประสีประสา.
• ระสะเก็ด    ว. เรียกอาการลงโทษเฆี่ยนหลังซ้ำแผลเก่าที่ตกสะเก็ดแล้วว่า เฆี่ยนระสะเก็ด, โดยปริยายหมายความว่า พูดตำหนิซ้ำแล้วซ้ำอีก.
• สาระสะมา    น. ดอกชมพู่. (ช.).
• ประสก    (ปาก) น. ชายผู้แสดงตนเป็นคนถือพระพุทธศาสนา, คำที่บรรพชิตเรียกคฤหัสถ์ผู้ชาย, คู่กับ สีกา. (ตัดมาจาก อุบาสก).
• ประสบ    ก. พบ, พบปะ, พบเห็น.
• ประสพ    ปฺระสบ น. การเกิดผล. (ส. ปฺรสว; ป. ปสว).

• ป้ายทอหนังลายนูนพร้อมจุดประสะดวกในการพับครึ่ง