ปราชิต คือ

• ปะราชิด
  ก. แพ้. (ป.).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• รา     ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
• ราช     ๑ ราด, ราดชะ- น. พระเจ้าแผ่นดิน, พญา (ใช้แก่สัตว์) เช่น นาคราช คือ พญานาค สีหราช คือ พญาราชสีห์, คำนี้มักใช้ประกอบกับคำอื่น,
• ราชิ     น. ทาง, สาย, แถว, เช่น รุกขราชี. ( ป. , ส. ).
• ชิ     อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกโกรธหรือไม่ชอบใจเป็นต้น.
• ชิต     ชิด, ชิตะ- ก. ชนะแล้ว. ( ป. , ส. ).
• อปราชิต    อะปะ- ว. ไม่พ่ายแพ้. (ป., ส.).
• พระราชประวัติ    ประวัติ พระประวัติ
• ราชทูต    น. ผู้นำพระราชสาส์นไปประเทศอื่น, ผู้แทนชาติในประเทศอื่น, ตำแหน่งผู้แทนรัฐถัดจากอัครราชทูต. (ป.).
• ราชนีติ    น. หลักการปกครองของพระราชา, หลักการปกครองบ้านเมือง. (ป.; ส.).
• ราชวัติ    น. รั้วที่ทำเป็นแผงปักเป็นระยะ ๆ มีฉัตรปักหัวท้ายแผง.
• ปราชญ    นักปราชญ์ ผู้มีปัญญา ผู้รู้
• ปราชญ์    ปฺราด น. ผู้มีปัญญารอบรู้. (ส. ปฺราชฺ).
• ปราชัย    ปะราไช น. ความพ่ายแพ้. ก. พ่ายแพ้. (ป.).
• อุปราช    อุปะหฺราด, อุบปะหฺราด (โบ) น. ผู้สำเร็จราชการต่างพระองค์ประจำภาคหนึ่ง ๆ ในอาณาจักร.