ปะขาว คือ

• น. ชายผู้จำศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่า คน; (โบ) ตำแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.

• ปะ     ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• ขาว     ๑ น. สีชนิดหนึ่งเหมือนสำลี. ว. มีสีอย่างสำลี, โดยปริยายหมายความว่า แจ่มแจ้ง, สะอาดบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน. ๒ น. เทียนขาว. ( ดู เทียนขาว
• ชีปะขาว    ๑ น. นักบวชนุ่งขาว. ๒ น. (๑) ชื่อแมลงที่เป็นผีเสื้อของหนอนกอข้าว อันได้แก่ชนิด Scirpophaga incertulas, Chilo suppressalis, Chilotraea polychrysa ในวงศ์ Pyralidae เป็นผีเสื้อกลางคืน เมื่อเกาะจะหุบปีก
• ชีสับปะขาว    ชีปะขาว ชีผ้าขาว
• ตัวชีปะขาว    ephemeroptera plectoptera
• สับปะขาว    ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
• ชีผะขาว    ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
• ภาวะขาดน้ํา    การพัก การพักตัว
• ภาวะขาดวิตามิน    การขาดวิตามิน ภาวะขาดสารอาหาร
• ภาวะขาดแคลน    ความขาดแคลน
• ภาวะขาโก่ง    ขาที่โก่งงอ
• สภาวะขาดน้ํา    ความเครียดเนื่องจากน้ํา
• จะขาบ    ๑ ดู ตะขาบ ๑. ๒ ดู ตะขาบ ๓.
• ตะขาบ    ๑ น. ชื่อสัตว์ที่มีลำตัวและขาเป็นปล้อง มีหลายวงศ์ หัวและลำตัวยาวแบนหรือค่อนข้างแบน มีจำนวนปล้อง ๑๕-๒๓ ปล้อง แต่ละปล้องมีขา ๑ คู่ไปจนถึงปล้องสุดท้ายหรือเกือบสุดท้าย ขามี ๕-๗ ปล้อง ทอดออกไป ด้านข้างขอ