ชีผะขาว คือ

• ดู ชีปะขาว ๒ (๑).

• ชี     ๑ น. นักบวช เช่น ชีปะขาว; คำเรียกหญิงที่นุ่งขาวห่มขาว โกนคิ้วโกนผมถือศีล, แม่ชี ก็เรียก. ( ส. ชี ใช้พูดต้นนามเป็นเครื่องหมายแห่งความยกย่อง). ๒
• ผะ     ๑ ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ. ๒ ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว
• ขา     ๑ น. อวัยวะตั้งแต่ตะโพกถึงข้อเท้า สำหรับยันกายและเดินเป็นต้น (ไทยถิ่นอื่น ขา หมายความตั้งแต่ตะโพกถึงเข่า);
• ขาว     ๑ น. สีชนิดหนึ่งเหมือนสำลี. ว. มีสีอย่างสำลี, โดยปริยายหมายความว่า แจ่มแจ้ง, สะอาดบริสุทธิ์, ปราศจากมลทิน. ๒ น. เทียนขาว. ( ดู เทียนขาว
• ชีปะขาว    ๑ น. นักบวชนุ่งขาว. ๒ น. (๑) ชื่อแมลงที่เป็นผีเสื้อของหนอนกอข้าว อันได้แก่ชนิด Scirpophaga incertulas, Chilo suppressalis, Chilotraea polychrysa ในวงศ์ Pyralidae เป็นผีเสื้อกลางคืน เมื่อเกาะจะหุบปีก
• ชีสับปะขาว    ชีปะขาว ชีผ้าขาว
• ปะขาว    น. ชายผู้จำศีลนุ่งห่มผ้าขาว, ลักษณนามว่า คน; (โบ) ตำแหน่งข้าราชการชั้นขุนหมื่นพวกหนึ่ง, คู่กับ ประแดง.
• ตัวชีปะขาว    ephemeroptera plectoptera
• สับปะขาว    ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
• ชีผ้าขาว    ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
• ช้างผะชด    น. ช้างต่อ.
• ภาวะขาดน้ํา    การพัก การพักตัว
• ภาวะขาดวิตามิน    การขาดวิตามิน ภาวะขาดสารอาหาร
• ภาวะขาดแคลน    ความขาดแคลน
• ภาวะขาโก่ง    ขาที่โก่งงอ