ปิตาธิปไตย คือ

• คติบิดาเป็นใหญ่

• ปิตา     ( แบบ ) น. บิดา, พ่อ. ( ป. ; ส. ปิตฺฤ).
• ตา     ๑ น. พ่อของแม่, ผัวของยาย, ชายที่เป็นญาติชั้นเดียวกับพ่อของแม่หรือที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับตา, ( ปาก ) คำเรียกชายสูงอายุที่ตนไม่ค่อยเคารพนับถือ
• ไต     ( สรีร ) น. อวัยวะคู่หนึ่งของคนและสัตว์ อยู่ในช่องท้องใกล้กระดูกสันหลัง ทำหน้าที่ขับของเสียออกมากับน้ำปัสสาวะ; สิ่งซึ่งเป็นก้อนแข็งอยู่ในเนื้อ.
• อัตตาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. การถือตนเองเป็นใหญ่. (ป. อตฺตาธิปเตยฺย); ระบอบการปกครองที่ผู้นำมีอำนาจเด็ดขาดและไม่จำกัด. (อ. autocracy).
• คณาธิปไตย    คะนาทิปะไต, คะนาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่ง ซึ่งปกครองโดยคณะบุคคลจำนวนน้อยของสังคม มักได้แก่ กลุ่มผู้อาวุโส กลุ่มทหาร หรือ กลุ่มปฏิวัติ. (ป. คณ + อธิปเตยฺย).
• จุฑาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. พระเจ้าแผ่นดิน เช่น จงมาประสิทธิวจีพระจุฑาธิปไตย. (ปฐมมาลา).
• รัฏฐาธิปไตย    n. กระบวนการที่รวมหน้าที่ทางการปกครองและทางเศรษฐกิจของประเทศเข้าไว้ภายใต้การอำนวยการที่รวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแต่ไม่จำเป็นจะต้องเป็นไปในแนวทางอัตตาธิปไตย ชื่อพ้อง: รัฏฐาธิปัตย์ ตั
• ราชาธิปไตย    น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีพระราชาเป็นใหญ่. (ป. ราช + อธิปเตยฺย). (อ. monarchy).
• อนาธิปไตย    อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต ว. ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. (อ. anarchy).
• อภิชนาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. (ป. อภิ + ชน + อธิปเตยฺย). (อ. aristocracy).
• เอกาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. ระบอบการปกครองโดยคนคนเดียว. (อ. monocracy).
• โลกาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. การถือโลกเป็นใหญ่. (ป. โลกาธิปเตยฺย).
• อำมาตยาธิปไตย    อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
• ธรรมาธิปไตย    ทำมาทิปะไต, ทำมาทิบปะไต น. การถือธรรมเป็นใหญ่, การถือความถูกต้องเป็นหลัก. (ป. ธมฺมาธิปเตยฺย; ส. ธรฺมาธิปตฺย).
• นักประชาธิปไตย    ผู้นิยมการปกครองในระบบประชาธิปไตย