ภาษาฮกเกี้ยน คือ

• ภาษาฟูเกี้ยน
  ภาษาหมิ่นหนาน
  ภาษาจีนไต้หวัน
  ภาษาจีนฮกเกี้ยน

• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาษ     พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
• ภาษา     น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
• ฮกเกี้ยน     น. ชาวจีนในมณฑลฮกเกี้ยนของประเทศจีน, ชาวจีนที่มีถิ่นฐานเดิมอยู่ในมณฑลฮกเกี้ยน.
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• กี     ดู กาบกี้ .
• กี้     น. เวลาที่ล่วงไปหยก ๆ, มักใช้ประกอบกับคำ เมื่อ เมื่อแต่ หรือ เมื่อตะ เป็น เมื่อกี้ เมื่อแต่กี้ เมื่อตะกี้ หรือ เมื่อกี๊ เมื่อแต่กี๊ เมื่อตะกี๊.
• ภาษาจีนฮกเกี้ยน    ภาษาฟูเกี้ยน ภาษาฮกเกี้ยน ภาษาหมิ่นหนาน ภาษาจีนไต้หวัน
• ภาษาฮิจิ    ภาษาแคปซิกิ
• ภาษาฮินดู    ชาวฮินดู ภาษาราชการและเป็นภาษาที่ใช้กันมากที่สุดในประเทศอินเดีย
• ภาษาฮิบรู    ภาษายิว ภาษาฮีบรู
• ภาษาฮีบรู    ภาษายิว ภาษาฮิบรู
• ภาษาฟูเกี้ยน    ภาษาฮกเกี้ยน ภาษาหมิ่นหนาน ภาษาจีนไต้หวัน ภาษาจีนฮกเกี้ยน
• ภาษาอัลกองเกียน    ภาษาอัลกองกิน
• ภาษาสวาฮิลี    ภาษาสวาฮีลี