ภิงสระ คือ

• น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).

• สร     สฺระ- คำนำหน้าคำอื่นที่ใช้ในบทกลอนเพื่อความสละสลวย เช่น ดื่น เป็น สรดื่น, คำที่แผลงมาจากคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ส ซึ่งใช้ในบทกลอน เช่น สนุก เป็น
• สระ     ๑ สะ น. แอ่งน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นเองหรือคนขุด. ( ป. สร; ส. สรสฺ). ๒ สะหฺระ น.
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• เสียงสระ    น. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยอาศัยการเคลื่อนไหวของลิ้นและริมฝีปากเป็นสำคัญ แต่ไม่มีการสกัดกั้นจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในปาก เช่น เสียง อะ อา โดยทั่วไปจะออกเสียงสระร่วมกับเสียงพยัญชนะ หรือออกเสียงเฉพาะ
• ภัสสร    พัดสอน น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป.).
• สระเสียงสั้น    รัสสระ
• เสียงกึ่งสระ    เสียงกึ่งสระและพยัญชนะ
• เสียงสระคู่    ตัวสระควบ เสียงสระกล้ำ เสียงสระควบ
• ภิงสนะ    ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
• ภิงสะ    น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
• พยัญชนะกึ่งสระ    เสียงพยัญชนะกึ่งสระ หน่วยเสียงพยัญชนะกึ่งสระ
• หน่วยเสียงสระ    สระ เสียงสระ
• เสียงสระกล้ำ    ตัวสระควบ เสียงสระควบ เสียงสระคู่
• เสียงสระควบ    ตัวสระควบ เสียงสระกล้ำ เสียงสระคู่
• เพลงสรรเสริญพระบารมี    เพลงสรรเสริญที่ร้องโดยคนหลายคน