ภิงสระ คือ
- น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
- สร สฺระ- คำนำหน้าคำอื่นที่ใช้ในบทกลอนเพื่อความสละสลวย เช่น ดื่น เป็น สรดื่น, คำที่แผลงมาจากคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ส ซึ่งใช้ในบทกลอน เช่น สนุก เป็น
- สระ ๑ สะ น. แอ่งน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นเองหรือคนขุด. ( ป. สร; ส. สรสฺ). ๒ สะหฺระ น.
- ระ ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
- เสียงสระ น. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยอาศัยการเคลื่อนไหวของลิ้นและริมฝีปากเป็นสำคัญ แต่ไม่มีการสกัดกั้นจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งในปาก เช่น เสียง อะ อา โดยทั่วไปจะออกเสียงสระร่วมกับเสียงพยัญชนะ หรือออกเสียงเฉพาะ
- ภัสสร พัดสอน น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป.).
- สระเสียงสั้น รัสสระ
- เสียงกึ่งสระ เสียงกึ่งสระและพยัญชนะ
- เสียงสระคู่ ตัวสระควบ เสียงสระกล้ำ เสียงสระควบ
- ภิงสนะ ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
- ภิงสะ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
- พยัญชนะกึ่งสระ เสียงพยัญชนะกึ่งสระ หน่วยเสียงพยัญชนะกึ่งสระ
- หน่วยเสียงสระ สระ เสียงสระ
- เสียงสระกล้ำ ตัวสระควบ เสียงสระควบ เสียงสระคู่
- เสียงสระควบ ตัวสระควบ เสียงสระกล้ำ เสียงสระคู่
- เพลงสรรเสริญพระบารมี เพลงสรรเสริญที่ร้องโดยคนหลายคน