มัชฌิม- คือ

• มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม-
  ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).

• มัช     มัดชะ- น. น้ำเมา, ของเมา. ( ป. มชฺช).
• มัชฌ     มัดชะ- น. ท่ามกลาง. ( ป. ; ส. มธฺย).
• มัชฌิม     มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม- ว. ปานกลาง. ( ป. มชฺฌิม).
• มัชฌ-    มัดชะ- น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
• มัชฌิมภูมิ    -พูม น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาต่ำกว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูม
• มัชฌันติก    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌันติก-    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌิมวัย    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ- น. วัยกลางคน.
• มัชฌิมา    ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
• มัชฌิมนิกาย    น. ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. (ป.).
• มัชฌิมบุรุษ    น. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.
• มัชฌิมยาม    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ- น. ยามกลาง, ในบาลีแบ่งคืนเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม ปัจฉิมยาม มัชฌิมยาม กำหนดเวลาตั้งแต่ ๔ ทุ่ม หรือ ๒๒ นาฬิกา ถึงตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา. (ป.).
• มัชฌันติกสมัย    น. เวลาเที่ยงวัน. (ป.).
• มัชฌิมชนบท    น. ในสมัยพุทธกาลหมายถึง ดินแดนส่วนกลางของประเทศอินเดียอันเป็นที่อยู่ของพวกอริยกะ เป็นถิ่นที่อุดมสมบูรณ์ เป็นที่ตั้งนครใหญ่ ๆ เป็นศูนย์กลางการปกครอง และเป็นที่ประชุมของนักปราชญ์ คณาจารย์ เจ้าลัทธิต่า
• มัชฌิมาปฏิปทา    น. ทางสายกลาง. (ป.).