มัชฌิมวัย คือ

• มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-
  น. วัยกลางคน.

• มัช     มัดชะ- น. น้ำเมา, ของเมา. ( ป. มชฺช).
• มัชฌ     มัดชะ- น. ท่ามกลาง. ( ป. ; ส. มธฺย).
• มัชฌิม     มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม- ว. ปานกลาง. ( ป. มชฺฌิม).
• วัย     ไว, ไวยะ- น. เขตอายุ, ระยะของอายุ, เช่น วัยเด็ก วัยหนุ่มสาว วัยชรา. ( ป. , ส. วย).
• มัชฌันติกสมัย    น. เวลาเที่ยงวัน. (ป.).
• มัชฌ-    มัดชะ- น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
• มัชฌิม-    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม- ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
• มัชฌิมภูมิ    -พูม น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาต่ำกว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูม
• มัชฌันติก    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌันติก-    มัดชันติกะ- น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
• มัชฌิมา    ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
• อัชฌาศัย    -ไส (โบ) น. อัชฌาสัย.
• อัชฌาสัย    -ไส น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน; ใช้ว่า อัชฌา ก็มี, (โบ) อัชฌาศัย. (ป.; ส. อธฺยาศย).
• มัชฌิมนิกาย    น. ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. (ป.).
• มัชฌิมบุรุษ    น. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง.