มาปกะ คือ

• -ปะกะ
  น. ผู้ก่อสร้าง. (ป.).

• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• ปก     ๑ ก. แผ่ออกคลุมเบื้องบน เช่น ตะไคร้ใบปกดิน. น. กระดาษหรือผ้าหรือหนังเป็นต้นที่หุ้มอยู่ภายนอกสมุดหรือหนังสือเป็นต้น, ใบปก ก็เรียก;
• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• จัมปกะ    จำบก (แบบ) น. ต้นจำปา เช่น จัมบกตระการกรร- ณิกาแก้วก็อยู่แกม. (สมุทรโฆษ). (ป., ส.).
• ปกิณกะ    ปะกินนะกะ ว. เรี่ยราย, เบ็ดเตล็ด, กระจาย, ระคนกัน, คละกัน, (มักใช้ประกอบหน้าศัพท์) เช่น ปกิณกคดี. (ป. ปกิณฺณก; ส. ปฺรกีรฺณก).
• อัปกะ    อับปะ- ว. เล็กน้อย, นิดหน่อย. (ป. อปฺปก; ส. อลฺปก).
• ค่าปกติ    ค่ากลาง ค่าเฉลี่ย มาตรฐาน
• ทําปก    เข้าปก เย็บปก
• หน้าปก    n. รูปลักษณ์ด้านหน้าของสมุด หนังสือ หรือซีดีรอม เป็นต้น ชื่อพ้อง: ปก ตัวอย่างการใช้: รูปที่เขียนเป็นหน้าปกและประกอบเรื่อง ลอกมาจากรูปฝีมือเฉลิมวุฒิ clf.: ใบ, แผ่น
• เข้าปก    ก. เย็บปกหนังสือ.
• การมีความรู้สึกมากกว่าปกติ    การมีอารมณ์อ่อนไหว
• ซึ่งรู้สึกมากกว่าปกติ    ซึ่งซาบซึ้ง ซึ่งรู้สึกเกินควร ซึ่งสะเทือนอารมณ์
• ทําให้รู้สึกมากกว่าปกติ    ทําให้มีอารมณ์อ่อนไหว
• มีความรู้สึกมากกว่าปกติ    มีอารมณ์อ่อนไหว
• อาปณกะ    -นะกะ น. พ่อค้า. (ป.).