มีฝีปาก คือ

• พูดคล่อง
  มีคารมคมคาย
  เจ้าสำนวนโวหาร

• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• ฝี     ๑ น. โรคจำพวกหนึ่ง เป็นต่อมบวมขึ้นกลัดหนองข้างใน เรียกชื่อต่าง ๆ กันหลายชนิด เช่น ฝีคัณฑมาลา ฝีดาษ ฝีประคำร้อย, ราชาศัพท์ว่า พระยอด. ๒
• ฝีปาก     น. คารมของผู้กล่าว, ราชาศัพท์ว่า ฝีพระโอษฐ์.
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาก     น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ
• มีฝีปากดี    น่าเชื่อถือได้ พอฟังได้
• ตีฝีปาก    ก. อวดแสดงคารม.
• สู้ฝีปาก    ก. เถียงกัน เช่น สู้ปากเขาไม่ได้, สู้สีปาก ก็ว่า.
• ตีฝีปากกัน    ถกเถียง ประคารม ปะทะคารม โต้คารม โต้เถียง
• ปากคีม    คีม คีมปากเสือ ผู้คีม pl pliers ผู้หนีบ
• มีปากมีเสียง    ก. ทะเลาะกัน, ทุ่มเถียงกัน.
• มีปากเสียง    v. ทุ่มเถียงกันรุนแรงถึงขั้นวิวาท , , ชื่อพ้อง: ทะเลาะ, เถียง, ทุ่มเถียง, มีปากมีเสียง, ทะเลาะวิวาท, ทะเลาะเบาะแว้ง คำตรงข้าม: ปรองดอง ตัวอย่างการใช้: พี่น้องมีปากเสียงกันแต่เช้า
• มีฝีมือ    ชำนิชำนาญ มีสมรรถภาพ ชำนาญ ช่ำชอง ต้องใช้ฝีมือ เชี่ยวชาญ แคล่วคล่อง เก่ง ที่มีทักษะดี ชํานาญ สันทัด
• มือถือสาก ปากถือศีล    (สำ) ว. มักแสดงตัวว่าเป็นคนมีศีลมีธรรม แต่กลับประพฤติชั่ว.
• (ปาก)    เป็นคำที่เป็นภาษาปาก

• หลับลงแล้ว อี ฮโยริ ผู้มีฝีปากแร็บเป็นเลิศ
• เปรียบเทียบกับพวกผู้หญิงที่มีฝีปากกล้า
• โซโซโนช่างมีฝีปากที่กล้าหาญจริงๆ