รถประจําทาง คือ

• รถเมล์
  รถยนต์โดยสารประจําทาง
  รถโดยสาร
  รถโดยสารประจําทาง

• รถ     รด, ระถะ- น. ยานที่มีล้อสำหรับเคลื่อนไป เช่น รถม้า รถยนต์ รถไฟ; ( กฎ ) ยานพาหนะทุกชนิดที่ใช้ในการขนส่งทางบกซึ่งเดินด้วยกำลังเครื่องยนต์
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประจํา     บ่อย เป็นนิตย์ เสมอ ทุกครั้ง บ่อยๆ เป็นอาจิณ เสมอๆ นิจสิน ปกติ สม่ําเสมอ เป็นกิจวัตร เป็นนิจ เป็นปกติ ประจําการ ธรรมดา
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• จํา     จําไว้ อย่าลืม จดจํา จําได้ ทบทวน ระลึก รําลึก หวนคิด
• ทา     ก. คำรวมหมายถึงกิริยาอาการที่เอาของเปียกหรือของเหลวเป็นต้น ฉาบ ลูบ ไล้ ป้าย หรือบ้าย เช่น ทาสี ทาแป้ง ทาปาก ทายา, ถ้าทาเกลือกหรือเคลือบแต่ผิว ๆ
• ทาง     ๑ น. ที่สำหรับเดินไปมา, แนวหรือพื้นที่สำหรับใช้สัญจร, เช่น ทางบก ทางน้ำ ทางอากาศ ทางเดินรถ ทางเท้า ทางข้าม ทางร่วม ทางแยก ทางลาด ทางโค้ง; ช่อง
• ป้ายรถประจําทาง    ป้าย ป้ายหยุดรถโดยสารประจําทาง
• สถานีรถประจําทาง    สถานีรถไฟ ป้ายหยุดรถประจําทางหรือรถไฟ
• รถประจำทาง    น. รถโดยสารที่วิ่งอยู่บนเส้นทางใดเส้นทางหนึ่งเป็นปรกติ.
• ป้ายหยุดรถประจําทางหรือรถไฟ    สถานีรถไฟ สถานีรถประจําทาง
• ขึ้นรถประจำทาง    ขึ้นรถบัส นั่งรถบัส ขึ้นรถเมล์ นั่งรถเมล์ นั่งรถประจำทาง ขึ้นรถโดยสารประจำทาง นั่งรถโดยสารประจำทาง
• คนขับรถประจำทาง    คนขับรถบัส คนขับรถโดยสาร พนักงานขับรถบัส พนักงานขับรถประจำทาง
• ค่าตั๋วรถประจำทาง    ค่ารถเมล์ ค่าตั๋วรถเมล์