ระยำยับ คือ
- ว. แหลกยับเยิน, แตกย่อยยับ.
- ระ ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
- ระยำ ว. ชั่วช้า, ต่ำช้า, เลวทราม, อัปมงคล, เช่น คนระยำ เรื่องระยำ ทำระยำ; ( ถิ่น-ปักษ์ใต้ ) ยับเยิน, แหลก, เช่น ดังดวงแก้วตกต้องแผ่นผา
- ยำ ๑ ก. เคล้าคละ, ปะปน. น. ชื่อกับข้าวอย่างหนึ่งที่ปรุงโดยเอาผักและเนื้อสัตว์เป็นต้นมาเคล้าเข้าด้วยกัน เช่น ยำเนื้อ ยำเล็บมือนาง ยำปลากรอบ. ๒
- ยับ ๑ ก. เก็บ. น. เรียกผลหมากสุกที่เก็บไว้กินนาน ๆ โดยทำเป็นหมากหลุมหรือหมากไหว่า หมากยับ. ๒ ก. ย่น, ยู่ยี่, เช่น ผ้ายับ เสื้อยับ กระดาษยับ,
- คนระยำ อีแร้งจำพวกbuteo คนผิด คนมักง่าย คนสะเพร่า คนโง่เง่า คนงุ่มง่าม คนซุ่มซ่าม
- สาระยำ ก. ชั่วมาก เช่น ผู้เฒ่าเหล่าเมธา ว่าใบ้บ้าสาระยำ. (พระไชยสุริยา).
- เล่นระยำ ก. กระทำสิ่งที่ชั่วช้าไม่เป็นมงคลเพื่อความสนุกเป็นต้น.
- อย่างระยำ อย่างกับนรก
- เลวระยำ ลุกไหม้ อย่างมหันต์ เด่นชัด เผาไหม้ โจ่งแจ้ง โต้ง ๆ
- กำยำ ว. ใหญ่โตแข็งแรง เช่น รูปร่างกำยำล่ำสัน.
- ยำยาม ก. ชมเชย.
- ระยำตำบอน (ปาก) ว. เลวทราม, ชั่วช้า, เหลวไหล.
- กำยำล่ำสัน adj. ที่มีรูปร่างใหญ่โตแข็งแรง ชื่อพ้อง: บึกบึน, แข็งแรง, ล่ำสัน คำตรงข้าม: ผอมแห้ง, อ่อนแอ ตัวอย่างการใช้: ปฏิบัติการนี้ต้องการผู้มีร่างกายกำยำล่ำสันและดำน้ำได้อึดพอสมควร
- ล่ำสันกำยำ มีร่างใหญ่ ม่อต้อ อ้วนเตี้ย
- หญิงร่างกำยำ ผู้หญิงแข็งแรง
มือถือ