รัฎฐาธิปัตย์ คือ

• ตำแหน่งกษัตริย์
  ผู้ครองบัลลังก์
  ราชบัลลังก์
  ลำดับชั้นของเทพดา
  อำนาจกษัตริย์

• เกี่ยวกับรัฎฐาธิปัตย์    มีอำนาจสูงสุด ยิ่งใหญ่ที่สุด
• รัฏฐาธิปัตย์    รัฏฐาธิปไตย
• รัฏฐาธิปไตย    n. กระบวนการที่รวมหน้าที่ทางการปกครองและทางเศรษฐกิจของประเทศเข้าไว้ภายใต้การอำนวยการที่รวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแต่ไม่จำเป็นจะต้องเป็นไปในแนวทางอัตตาธิปไตย ชื่อพ้อง: รัฏฐาธิปัตย์ ตั
• สมุฎฐาน    เกี่ยวกับรากศัพท์ เกี่ยวกับหรือกลายเป็นroot
• สัตยาธิษฐาน    น. การตั้งความจริงใจเป็นหลักอ้าง เช่น ขอตั้งสัตยาธิษฐานอ้างอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก. (ส. สตฺย + อธิษฺาน; ป. สจฺจ + อธิฏฺาน).
• ปิตาธิปไตย    คติบิดาเป็นใหญ่
• ฐานานุรูป    ว. สมควรแก่ฐานะ. (ป.).
• ปัตยัย    ปัดตะไย (กลอน) น. ปัจจัย. (ส. ปฺรตฺยย; ป. ปจฺจย).
• อำมาตยาธิปไตย    อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
• คณาธิปไตย    คะนาทิปะไต, คะนาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่ง ซึ่งปกครองโดยคณะบุคคลจำนวนน้อยของสังคม มักได้แก่ กลุ่มผู้อาวุโส กลุ่มทหาร หรือ กลุ่มปฏิวัติ. (ป. คณ + อธิปเตยฺย).
• จุฑาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. พระเจ้าแผ่นดิน เช่น จงมาประสิทธิวจีพระจุฑาธิปไตย. (ปฐมมาลา).
• ราชาธิปไตย    น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีพระราชาเป็นใหญ่. (ป. ราช + อธิปเตยฺย). (อ. monarchy).
• อนาธิปไตย    อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต ว. ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. (อ. anarchy).
• อภิชนาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. (ป. อภิ + ชน + อธิปเตยฺย). (อ. aristocracy).
• อัตตาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. การถือตนเองเป็นใหญ่. (ป. อตฺตาธิปเตยฺย); ระบอบการปกครองที่ผู้นำมีอำนาจเด็ดขาดและไม่จำกัด. (อ. autocracy).