รุกข์ คือ

• รุกขะ-, รุก
  น. ต้นไม้. (ป.; ส. วฺฤกฺษ).

• รุ     ก. ระบายสิ่งที่ไม่ต้องการออกไป เช่น บริษัทรุคนงานเก่าออก พี่รุเสื้อผ้าให้น้อง.
• รุก     ๑ ก. ล่วงล้ำเข้าไปในเขตของผู้อื่น เช่น รุกที่ดิน ทำไร่รุกเข้าไปในเขตหวงห้าม, โดยปริยายหมายถึงคุกคามให้ถอยร่นหรือต้อนให้จนมุม เช่น
• รุกข     รุกขะ-, รุก น. ต้นไม้. ( ป. ; ส. วฺฤกฺษ).
• รักข์    ก. รักษ์, รักษา. (ป.; ส. รกฺษ).
• รุกข-    รุกขะ-, รุก น. ต้นไม้. (ป.; ส. วฺฤกฺษ).
• ทุกข์ร้อน    ทุกข์ใจ ร้อนใจ หนักใจ เดือดร้อน
• รักขสะ    -ขะ- น. รากษส. (ป.; ส. รากฺษส).
• รักขา    ก. รักษ์, รักษา. (ป.; ส. รกฺษ).
• รักขิต    ก. ระวัง, ดูแล, รักษา, (มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส) เช่น พุทธรักขิต ญาณรักขิต. (ป.).
• รัฐสิกขิม    สิกขิม
• รับทุกข์    ตกหนัก รับภาระ รับเคราะห์ แบกภาระ
• รุกขกะ    -ขะกะ น. ต้นไม้เล็ก. (ป.).
• รุกขมูล    น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล.
• รุกขะ    พฤกษา วน เฌอ ไม้
• รุกขา    (กลอน) น. ต้นไม้.

• ในความรุกข์ทรมาน โลกอันโศกเศร้า โปรดแสดงความเมตตา