ลำพวน คือ
- ลำ ๑ น. ตัวของคน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ไม่นับส่วนที่เป็นแขนขาหรือกิ่งก้าน เช่น ลำตัว ลำต้น, เรียกสิ่งที่ยาวกลมหรือมีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น
- พวน ๑ น. เชือกเกลียวขนาดใหญ่สำหรับใช้โยงเรือ เป็นต้น; แนว. ๒ น. รวงข้าวที่นวดแล้วหรืออ้อยที่หีบครั้งที่ ๒. ๓ น. ชาวไทยพวกหนึ่ง
- วน วะนะ- น. ป่าไม้, ดง. ( ป. ; ส. วนสฺ ว่า ป่า; น้ำ). ๑ ก. เวียนไปโดยรอบ เช่น ขับรถวนรอบสนาม, ไปโดยรอบเข้าหาศูนย์กลางหรือออกจากศูนย์กลาง เช่น
- ลำพู น. ชื่อไม้ต้นชนิด Sonneratia caseolaris Engl. ในวงศ์ Sonneratiaceae ขึ้นในที่น้ำกร่อย มีรากงอกขึ้นเหนือพื้นดิน.
- ชื่อลำต้นอ่อนจำพวก rheum ลำต้นใต้ดินของพืชดังกล่าว โกฐน้ำเต้า
- พืชจำพวกลำเจียก ต้นน้ำค้างและอื่น ๆ เตย
- ลำพอง ว. ฮึกห้าว, แสดงอาการหยิ่งยโส, เช่น ทำลำพอง ใจลำพอง.
- ลำพัง ว. เฉพาะตน, ไม่เกี่ยวกับผู้อื่น, เช่น อยู่กันตามลำพัง, ฝ่ายเดียว เช่น ต้องต่อสู้กับข้าศึกแต่ลำพัง.
- ลำพูน n. ชื่อจังหวัดหนึ่งของประเทศไทยอยู่ทางภาคเหนือ ชื่อพ้อง: จังหวัดลำพูน ตัวอย่างการใช้: ลุงเป็นข้าราชการอยู่ที่ลำพูน
- ลำพู่กัน น. เรียกสิ่งที่ปรากฏเป็นลำขาวไปในท้องฟ้าเวลาเช้าหรือเย็นถือว่าเป็นลางบอกเหตุ.
- แต่ลำพัง adv. ไม่มีผู้อื่นหรือสิ่งอื่นร่วมด้วย, ด้วยตัวเองคนเดียว ชื่อพ้อง: ตามลำพัง ตัวอย่างการใช้: ทีนี้ผมรู้แล้วว่าเราต้องสู้ศึกนี้แต่ลำพัง
- กำพวด ๑ น. ส่วนประกอบของปี่ซึ่งทำให้เกิดเสียงเวลาเป่า สอดติดอยู่กับเลาปี่. ๒ น. ปลาจุมพรวด เช่น แลฝั่งล้วนหลังกำพวดพราย. (เพลงยาวนายภิมเสน). (ดู จุมพรวด).
- จำพวก น. พวก, ประเภท, ชนิด, หมู่, เหล่า.
- พำพวก (โบ) น. พวก.
- กะลำพอ น. ต้นหลุมพอ เช่น โพกพายโพกะลำพอ. (ประชุมเชิญขวัญ). (ดู หลุมพอ).
มือถือ