วิภูษา คือ

• น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสา).

• วิ     คำนำหน้าศัพท์ แปลว่า วิเศษ, แจ้ง, ต่าง, เช่น วิสุทธิ วิเทศ. ( ป. , ส. ).
• วิภู     น. ผู้ครอง, พระเจ้าแผ่นดิน. ว. ยิ่งใหญ่, มีอำนาจ; แข็งแรง. ( ป. , ส. ).
• ภู     ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. ( ป. , ส. ). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
• ภูษา     น. เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. ( ส. ; ป. ภูสา ว่า เครื่องประดับ).
• ภาษามีวิภัตติปัจจัย    น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการใช้วิภัตติปัจจัยประกอบเข้ากับรากศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระทำให้เกิดเป็นคำที่แสดงเพศ พจน์ กาล มาลา วาจกอย่างชัดเจน เพื่อเข้าสัมพันธ์ทางไวยากรณ์กลมกลืนกับคำอื่นในประโ
• ภูว    พูวะ- น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
• ภูว-    พูวะ- น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
• ภักษา    น. เหยื่อ, อาหาร. (ส. ภกฺษ; ป. ภตฺต).
• ภิกษา    น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
• ภูษาโยง    น. แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสำหรับคลี่ทอดไปยังพระสงฆ์เมื่อทำพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐานพระโกศไปยังรถนำหน้าพระศพ.
• วิภังค์    น. การจำแนก, การแบ่ง; ชื่อคัมภีร์ที่ ๒ แห่งพระอภิธรรมปิฎก. (ป., ส.).
• วิภัช    -พัด, -พัดชะ- ก. แบ่ง, แยก, จำแนก. (ป., ส.).
• วิภัช-    -พัด, -พัดชะ- ก. แบ่ง, แยก, จำแนก. (ป., ส.).
• วิภัตติ    วิพัด น. การแบ่ง, การจัดเป็นพวก, การจำแนก; (ไว) ประเภทคำในภาษาบาลีเป็นต้นที่แปลงท้ายคำแล้วเพื่อบอกการกหรือกาล เช่น ปุริโส (อันว่าบุรุษ) เป็น กรรตุการก ปุริสํ (ซึ่งบุรุษ) เป็น กรรมการก จรติ (ย่อมเที่
• วิภูษณะ    วิพูสะ- น. เครื่องประดับ, เครื่องแต่ง. (ส.; ป. วิภูสน).