ศัตรูของสัตว์เคี้ยวเอื้อง คือ

• กาฬโรคสัตว์เคี้ยวเอื้องเล็ก

• ศัตรู     สัดตฺรู น. ข้าศึก, ปรปักษ์, เช่น ศัตรูจากภายนอกประเทศ เพลี้ยเป็นศัตรูพืช, ผู้จองเวร เช่น ๒ ตระกูลนี้เป็นศัตรูกันมาหลายชั่วคนแล้ว. ( ส. ศตฺรุ;
• ตร     หล่อ
• ตรู     ตฺรู ว. งาม.
• รู     น. ช่อง เช่น รูเข็ม ผ้าขาดเป็นรู, ช่องที่ลึกเข้าไปในสิ่งต่าง ๆ เช่น รูหู รูจมูก รูปู รูงู.
• ขอ     ๑ น. ไม้หรือเหล็กที่งอ ๆ สำหรับชัก เกี่ยว แขวน หรือสับ, ตะขอ หรือ ตาขอ ก็เรียก. ๒ ก. พูดให้เขาให้สิ่งที่ต้องการ, วิงวอน. ๓ น.
• ของ     น. สิ่งต่าง ๆ. บ. แห่ง (ใช้สำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ครอบครอง).
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• สัต     ๑ สัด, สัดตะ- ว. ดี, งาม; น่านับถือ. ( ส. ). ๒ สัด, สัดตะ- ว. เจ็ด. ( ป. สตฺต; ส. สปฺต).
• สัตว     สัดตะวะ-, สัด น. สิ่งมีชีวิตซึ่งแตกต่างไปจากพรรณไม้ ส่วนมากมีความรู้สึกและเคลื่อนไหวย้ายที่ไปได้เอง, ความหมายที่ใช้กันเป็นสามัญหมายถึง
• สัตว์     สัดตะวะ-, สัด น. สิ่งมีชีวิตซึ่งแตกต่างไปจากพรรณไม้ ส่วนมากมีความรู้สึกและเคลื่อนไหวย้ายที่ไปได้เอง, ความหมายที่ใช้กันเป็นสามัญหมายถึง
• สัตว์เคี้ยวเอื้อง     ruminantia
• เค     โพแทสเซียม ตัวเค
• เคี้ย     ( ถิ่น ; กลอน ) ก. อยู่ เช่น อันเดียรดาษด้วยเตี้ยเค้าค่อม เคี้ยคอยทวารทุกแห่งแล. ( ม. คำหลวง ทศพร).
• เคี้ยว     ๑ ก. บดให้แหลกด้วยฟัน. ๒ ว. คด เช่น น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม. ( โลกนิติ ), โดยมากใช้เข้าคู่กับคำ คด เป็น คดเคี้ยว.
• เคี้ยวเอื้อง     ก. อาการที่สัตว์บางจำพวกเช่นวัวควายสำรอกอาหารออกมาเคี้ยวอีกให้ละเอียด, โดยปริยายหมายความว่า ทำอะไรช้า, บดเอื้อง ก็ว่า.
• เอ     ๑ ว. หนึ่ง; เปลี่ยว, เดี่ยว, เช่น เอองค์. ( ตัดมาจาก เอก). ๒ อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความแปลกใจ สงสัย เป็นต้น.
• เอื้อ     ก. เอาใจใส่, มีน้ำใจ, เช่น เอื้อแก่กัน, เห็นแก่ เช่น ทำกับข้าวเผ็ดไม่เอื้อเด็ก ๆ.
• เอื้อง     ๑ ( ถิ่น-พายัพ ) น. ต้นกล้วยไม้. ( ดู กล้วยไม้ ๑ ). ( ปาก ) เรียกหญิงสาวทางภาคพายัพว่า เอื้องเหนือ. ๒ น.
• อื้อ     ว. อาการที่รู้สึกมีเสียงดังอยู่ในหู, ไม่ได้ยิน; ( ปาก ) มาก เช่น รวยอื้อ บ่นกันอื้อ.