สรณะ คือ

• สะระนะ-
  น. ที่พึ่ง, ที่ระลึก; ความระลึก. (ป.; ส. ศรณ).

• สร     สฺระ- คำนำหน้าคำอื่นที่ใช้ในบทกลอนเพื่อความสละสลวย เช่น ดื่น เป็น สรดื่น, คำที่แผลงมาจากคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ส ซึ่งใช้ในบทกลอน เช่น สนุก เป็น
• สรณ     สะระนะ- น. ที่พึ่ง, ที่ระลึก; ความระลึก. ( ป. ; ส. ศรณ).
• รณ     รน, รนนะ- น. เสียง, เสียงดัง; สงคราม. ก. รบ, รบศึก. ( ป. , ส. ).
• สรณ-    สะระนะ- น. ที่พึ่ง, ที่ระลึก; ความระลึก. (ป.; ส. ศรณ).
• จรณะ    จะระ- น. ความประพฤติ, ในพระพุทธศาสนาหมายความว่า ข้อปฏิบัติเป็นเครื่องบรรลุวิชชา. (ป.).
• ชิรณะ    ชิระนะ- ว. แก่, คร่ำคร่า, ชำรุด. (ป. ชีรณ; ส. ชีรฺณ).
• ชีรณะ    ชีระนะ- ว. เก่า, แก่, ชำรุด, ยุ่ย, ย่อย, โบราณ เช่น ชีรณกถา ว่า นิทานโบราณ, ชีรณฎีกา ว่า ฎีกาโบราณ. (ป., ส.).
• ธรณะ    ทอน, ทอระนะ (แบบ) น. การถือไว้, การทรงไว้, การยึดไว้. (ป., ส.).
• ธารณะ    ๑ ทาระนะ (แบบ) น. การทรงไว้. (ป., ส.). ๒ ทาระนะ ว. ทั่วไป, ไม่เลือกหน้า. น. การตักบาตรที่ไม่เฉพาะเจาะจง เรียกว่า ธารณะ. (ตัดมาจากคำ สาธารณะ).
• บุรณะ    บุระ- ก. บูรณะ, ซ่อมแซมทำให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บุรณะวัด. (ส. ปูรณ).
• บูรณะ    ก. ซ่อมแซมทำให้กลับคืนดีเหมือนเดิม เช่น บูรณะวัด.
• ปุรณะ    ปุระนะ ก. บูรณะ. (ส. ปูรณ).
• พารณะ    พารน, พาระนะ น. ช้าง. (ป., ส. วารณ).
• มรณะ    มอระนะ-, มะระนะ-, มอน, มอระนะ น. ความตาย, การตาย. (ป., ส.). ก. ตาย.
• วรณะ    วะระนะ น. ป้อม, กำแพง, ที่ป้องกัน; การป้องกัน. (ป., ส.).

• มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะเพื่ออบรมปัญญา
• หากการมีชิีวิตอยู่ของข้าทำให้เจ้าหวาดกลัว จงยึดข้าไว้เป็นสรณะ
• รัฐนันท์ สรณะพิบูลย์