สะบัดมือ คือ

• ก. ลุกไปทันทีเป็นเชิงเอาเปรียบหรือรู้มาก เช่น งานยังไม่ทันเสร็จก็สะบัดมือไปแล้ว กินอิ่มแล้วก็สะบัดมือไป.

• สะ     ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
• สะบัด     ก. เคลื่อนไหวหรือทำให้เคลื่อนไหวไปมาอย่างเร็วและแรง เพื่อให้สิ่งที่ติดอยู่หลุดไป เช่น หมาสะบัดขนเพื่อให้น้ำที่ติดอยู่หลุดกระเซ็นไป
• บัด     น. เวลา, เมื่อ, ครั้ง, คราว; ทันใด.
• ดม     ก. ใช้จมูกสูดกลิ่น, สูดเอากลิ่น, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ ดอม เป็น ดมดอม หรือ ดอมดม.
• มือ     ๑ น. อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ต่อจากปลายแขนประกอบด้วยฝ่ามือและนิ้วมือ สำหรับจับเป็นต้น,
• สะบัดไปสะบัดมา    แกว่งไปมา
• สะบัดช่อ    (ปาก) ว. อย่างที่สุด เช่น สวยสะบัดช่อ.
• สะบู    น. ดอกไม้ (?) เช่น ถนัดดั่งสะบูบังใบ แม่เร้น. (กำสรวล).
• สะดม    ก. ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิทไม่รู้สึกตัว, ใช้เข้าคู่กับคำ ปล้น เป็น ปล้นสะดม. (ข. สณฺฎํ).
• สะบักสะบอม    ก. บอบช้ำเต็มที เช่น ถูกชกเสียสะบักสะบอม.
• สะบัดสะบิ้ง    ก. แสดงอาการกะบึงกะบอนแสนงอน เช่น เวลางอนก็ทำกิริยาสะบัดสะบิ้ง. น. ชื่อกลบทแบบหนึ่ง.
• อุดม    -ดม, -ดมมะ- ว. สูงสุด, ยิ่ง, เลิศ, มากมาย, บริบูรณ์. (ป., ส. อุตฺตม).
• อุดม-    -ดม, -ดมมะ- ว. สูงสุด, ยิ่ง, เลิศ, มากมาย, บริบูรณ์. (ป., ส. อุตฺตม).
• สะบะ    น. ตะกร้อ. (ช.).
• สะบัก    pic068.jpg (สะบัก) น. กระดูกส่วนที่เป็นฐานรองรับต้นแขน อยู่ถัดบ่าลงไปข้างหลัง ปลายด้านนอกเป็นที่หัวกระดูกต้นแขนเกาะยึด.

• สะบัดมือ แล้วประสานนิ้วทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน คุณจะพบว่า
• แต่เปาโลได้สะบัดมือให้งูตกลงไปในไฟ และหาเป็นอันตรายประการใดไม่
• เมื่อกี้คุณ สะบัดมือหนีฉันเหรอ ?
• ฉันสะบัดมือเขาแล้วออกจากบ้าน
• แม้แต่จะสะบัดมืองั้นเหรอ ?
• สะบัดมือฉันให้หลุด