สูปะ คือ

• สูปะ-
  น. ของกินที่เป็นน้ำ, แกง, ของต้มที่เป็นน้ำ, มักใช้เข้าคู่กับคำ พยัญชนะ เป็น สูปพยัญชนะ หมายความว่า กับข้าว. (ป., ส.).

• สู     ๑ ( วรรณ ) ว. อาย เช่น มาเดียวเปลี่ยวอกอ้า อายสู. ( ตะเลงพ่าย ). ๒ ( โบ ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
• สูป     สูปะ- น. ของกินที่เป็นน้ำ, แกง, ของต้มที่เป็นน้ำ, มักใช้เข้าคู่กับคำ พยัญชนะ เป็น สูปพยัญชนะ หมายความว่า กับข้าว. ( ป. , ส. ).
• ปะ     ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
• สังกัปปะ    น. ความดำริ. (ป.).
• สัปปะ    สับ- น. งู. (ป.; ส. สรฺป).
• สิปปะ    น. ศิลปะ. (ป.; ส. ศิลฺป).
• สับปะรด    น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ananas comosus Merr. ในวงศ์ Bromeliaceae ไม่มีลำต้นปรากฏบนพื้นดิน ใบเป็นกาบยาวให้ใยใช้ทำสิ่งทอ ขอบใบมีหนาม ผลมีตาโดยรอบ กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ; เรียกใยของพรรณไม้บางชนิดที่มีล
• สิ่งที่ปะชุน    การชุน การปะชุน
• สิ่งที่ขึ้นเปะปะ    กุหลาบเลื้อย ผู้คุยหรือเขียนเรื่อยเปื่อย ผู้เดินเที่ยว
• ชีสับปะขาว    ชีปะขาว ชีผ้าขาว
• สังปะติแหงะ    -แหฺงะ, -เหฺงะ น. ฤษี. (ช.).
• สังปะลิเหงะ    -แหฺงะ, -เหฺงะ น. ฤษี. (ช.).
• สับปะขาว    ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
• สัมผัปลาปะ    สำผับปะลาบ, -ปะลาปะ น. คำพูดเพ้อเจ้อ. (ป. สมฺผปฺปลาป; ส. สมฺปฺรลาป).
• สัมมาสังกัปปะ    น. ความดำริในทางที่ชอบ. (ป.).