หร็อมแหร็ม คือ

• ว. มีเล็กน้อย, มีห่าง ๆ ไม่เป็นพวกเป็นหมู่, เช่น ต้นไม้ขึ้นหร็อมแหร็ม, กะหร็อมกะแหร็ม หรือ หย็อมแหย็ม ก็ว่า.

• อม     ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
• แห     ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
• หรอมแหรม    หยอมแหยม โหรงเหรง
• กะหร็อมกะแหร็ม    ว. มีเล็กน้อย, มีห่าง ๆ ไม่เป็นพวกเป็นหมู่, เช่น ผมขึ้นกะหร็อมกะแหร็ม, หร็อมแหร็ม หรือ หย็อมแหย็ม ก็ว่า.
• หย็อมแหย็ม    ว. มีเล็กน้อย, มีห่าง ๆ ไม่เป็นพวกเป็นหมู่, เช่น มีหนวดหย็อมแหย็ม, กะหร็อมกะแหร็ม หรือ หร็อมแหร็ม ก็ว่า.
• มืดหรือมัว    ตรอมใจ
• กระแหร่ม    -แหฺร่ม ก. กระแอม คือ ทำเสียงขึ้นมาจากคอ เช่นเพื่อมิให้น้ำมูกลงคอเมื่อเป็นหวัด หรือเพื่อให้หายเสลดติดคอ.
• ผอมแห้ง    ว. ผอมมากจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง.
• มีเสียงแหบหรือห้าว    ซึ่งออกเสียงไม่ประสานกัน
• หรุ่ม    ๑ น. ชื่ออาหารอย่างหนึ่ง ไส้ทำด้วยหมูหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ผัดกับถั่วลิสง หัวหอม และเครื่องปรุง ห่อด้วยไข่โรยฝอยขนาดพอดีคำ. ๒ น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
• มุมแหลม    น. มุมที่มีขนาดอยู่ระหว่าง ๐ องศา กับ ๙๐ องศา.
• แก้มแหม่ม    น. ชื่อชมพู่พันธุ์หนึ่งของชนิด Eugenia javanica Lam. ผลกลมแป้น สีชมพูเรื่อ ๆ.
• ที่ที่ ซ่อมแซมหรือแก้ไขแล้ว    การทำให้ถูกต้อง การปรุงแต่ง การปะ การยึดติด การเกาะแน่น การแก้
• คนผอมแห้ง    ผู้ที่ผอมโซ
• ป้อมแหลม    หอ หอรบ

• ฟันหรอ มีหนวดหร็อมแหร็ม