อกัปปิยะ คือ

• อะกับปิยะ-
  ว. ไม่ควร, ไม่เหมาะ. (ป.).

• อก     ๑ น. ส่วนของร่างกายด้านหน้าอยู่ระหว่างคอกับท้อง; ใจ เช่น อกกรม อกเขาอกเรา; เรียกไม้ที่เป็นแกนกลางของตัวว่าวว่า อกว่าว;
• อกัปปิย     อะกับปิยะ- ว. ไม่ควร, ไม่เหมาะ. ( ป. ).
• กัป     กับ น. อายุของโลกตั้งแต่เมื่อพระพรหมสร้างเสร็จจนถึงเวลาที่ไฟประลัยกัลป์มาล้างโลก, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ กัลป์ เช่น ชั่วกัปชั่วกัลป์
• กัปปิย     กับปิยะ ว. สมควร. ( ป. ).
• กัปปิยะ     กับปิยะ ว. สมควร. ( ป. ).
• ปิย     ปิยะ- ว. ที่รัก, สำหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตร หรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. ( ป. ).
• ยะ     ๑ คำประกอบข้างหน้าคำที่ตั้งต้นด้วย ย ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ยะยอง ยะยั่ง ยะยัด ยะย้อย ยะย้าย. ๒ ว.
• อกัปปิย-    อะกับปิยะ- ว. ไม่ควร, ไม่เหมาะ. (ป.).
• อกัปปิยวัตถุ    น. สิ่งที่ต้องห้ามไม่ให้บริโภคใช้สอย (ใช้แก่ภิกษุ). (ป.).
• ดอกป๊อปปี้    ป๊อบปี้ ต้นป๊อปปี้
• ยะเยือก    เยือก เย็นยะเยือก อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว
• อกัปปิยโวหาร    น. ถ้อยคำที่ไม่ควรใช้พูด. (ป.).
• เย็นยะเยือก    ว. อาการที่รู้สึกหนาวสะท้านถึงขั้วหัวใจ, เย็นเยือก หรือ เยือกเย็น ก็ว่า.
• เปปปิโน    solanum muricatum
• ความเย็นยะเยือก    ความเยือกเย็น ความเย็น ความเย็นฉ่ํา