เกียง คือ

• ก. เกี่ยง, รังเกียจ, ไม่ลงรอย, เกี่ยงแย่ง, เกี่ยงแย้ง, เช่น คนใดอันรังร้าย จิตรพิศเกียงกล. (จารึกวัดโพธิ์), โดยมากใช้เป็น เกี่ยง.

• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เกีย     เกียร์
• กี     ดู กาบกี้ .
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• เกี่ยง    ก. อาการที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมทำเพราะกลัวจะเสียเปรียบกันเป็นต้น.
• เกี๋ยง    ๑ (ถิ่น-พายัพ) น. เดือนแรกของปีนับทางจันทรคติ คือ เดือนอ้าย. ๒ (ถิ่น-พายัพ) ก. ขีดกา, ขีดไขว้.
• แยงซีเกียง    แยงซี
• กังเกียง    ดู กางเกียง.
• กำเกียง    ดู กางเกียง.
• กําเกียง    กังเกียง กางเกียง
• ขวัญเกี่ยง    ว. ขวัญร้าย เช่น ขวัญเกี่ยงได้เป็นดี. (ม. คำหลวง สักบรรพ).
• ตะเกียง    ๑ น. เครื่องใช้สำหรับตามไฟ มีรูปต่าง ๆ บางชนิดมีหลอดบังลม, ลักษณนามว่า ดวง. ๒ น. หน่อสับปะรดที่แตกออกจากโคนขั้วของผล, หน่อกล้วยไม้ประเภทหวายที่แตกออกจากข้อ.
• มะเกี๋ยง    (ถิ่น-พายัพ) น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Cleistocalyx operculatus (Roxb.) Merr. et L.M. Perry var. paniala (Roxb.) P. Chantaranothai et J. Parn. ในวงศ์ Myrtaceae ผลสุกสีม่วงดำ กินได้.
• เกรียง    ๑ เกฺรียง น. เครื่องมือสำหรับใช้ในการถือปูน ทำด้วยไม้หรือเหล็กเป็นรูปแบน ๆ. ๒ เกฺรียง ว. ใหญ่, ยิ่ง, มาก, เช่น มีศัพท์สำเนียงเกรียงระงม. (ม. คำหลวง กุมาร).
• เกลียง    เกฺลียง น. หญ้า เช่น เกลียงอ่อนห่อนโคลด ละไว้. (โลกนิติ).

• คุณไม่ควรอยู่แต่ในบ้านกับตะเกียงแสงอาทิตย์นั่น
• แล้วที่นี่ก็อยู่ระหว่างจังหวัดเกียงซังกับจุนลา
• บอกเธอว่าเราประหยัดโดยการ จุดเทียนเผาไส้ตะเกียง
• แล้วเราต้องหิ้วตะเกียงกระดาษไปวิ่งด้วยไหมเนี่ย ?
• หนุ่มคนนี้เหมือนตะเกียงดวงนี้ เป็นมากกว่าทีเห็น
• แล้วแถวๆพื้นมีไม้ขีดไฟตกอยู่ เอามันมาจุดตะเกียง
• ค่ะ เขาบอกว่ามาจากเกียงจู และท่านก็รู้จักเขาค่ะ
• ไรอันทำอย่างนี้กับเธอเรื่องซื้อตะเกียงทองเหลือง
• เขาถือตะเกียงเดินมาดูที่ใกล้หออมบร้าทุกคืนเลยนะ
• เอ่อ จูโน เธอช่วย เสียบสายไฟตะเกียงหน่อยได้มั้ย