กําเกียง คือ

• กังเกียง
  กางเกียง

• กํา     จับ กุม กลุ่ม กอง ฟ่อน มัด คว้า ฉวย ยึด หยุด ฉก ฉกฉวย ยั้ง รวบรัด เกาะกุม ผูกเงื่อน
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เกีย     เกียร์
• เกียง     ก. เกี่ยง, รังเกียจ, ไม่ลงรอย, เกี่ยงแย่ง, เกี่ยงแย้ง, เช่น คนใดอันรังร้าย จิตรพิศเกียงกล. ( จารึกวัดโพธิ์ ), โดยมากใช้เป็น เกี่ยง.
• กี     ดู กาบกี้ .
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• ภาษาเกวียงอิก    ภาษาเกวียง
• กังเกียง    ดู กางเกียง.
• กินเกลี้ยง    v. กินจนหมดไม่มีหลงเหลืออยู่ ชื่อพ้อง: กินเรียบ คำตรงข้าม: กินเหลือ ตัวอย่างการใช้: น้องกินเกลี้ยงไม่เหลือข้าวในจานแม้แต่เม็ดเดียว
• ข้าเก่าเต่าเลี้ยง    (สำ) น. คนเก่าคนแก่, คนที่อยู่ด้วยกันในฐานะรับใช้มานาน.
• ภาษาเกวียง    ภาษาเกวียงอิก
• เกาเหลียง    ๑ -เหฺลียง น. ชื่อเหล้าจีนชนิดหนึ่ง. (จ.). ๒ -เหฺลียง น. ชื่อดินชนิดหนึ่ง ใช้ปั้นทำเครื่องเคลือบดินเผาได้ดี, ดินเกาลิน ก็เรียก. (จ.).
• ทําเสียงอึกทึก    ทําเสียงตึงตัง ทําเสียงโครมคราม ส่งเสียงครึกโครม ส่งเสียงเอะอะ
• เหล้าเกาเหลียง    เกาเหลียง
• กุ้งก้ามเกลี้ยง    กุ้งก้ามกราม กุ้งนาง