เภทุบาย คือ

• น. อุบายที่ทำให้เขาแตกกัน, เล่ห์เหลี่ยม, กลอุบาย.

• เภท     น. การแบ่ง, การแตกแยก, การทำลาย, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส, เช่น สามัคคีเภท สังฆเภท; ส่วน, ภาค; ความแตกต่าง, ความแปลก; ชนิด, อย่าง. ก. แตก, หัก,
• ทุ     ๑ ว. คำอุปสรรคในภาษาบาลีและสันสกฤต แปลว่า ชั่ว, ยาก, ลำบาก, เลว, ทราม, เช่น ทุจริต ว่า ความประพฤติชั่ว, ทุกร ว่า ทำได้โดยยาก, ทุปปัญญา ว่า
• ทุบ     ก. ใช้ของแข็งเช่นค้อนหรือสิ่งที่มีลักษณะกลม ๆ เป็นต้นตีลงไปบนสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อให้แตก เช่น ทุบมะพร้าว ทุบอิฐ ทุบหิน หรือเพื่อให้นุ่มให้แหลก เช่น
• บา     น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
• บาย     น. ข้าว. ( ข. ).
• พืชประเภทฝ้าย    ต้นฝ้าย
• หลายประเภท    หลายชนิด หลายอย่าง หลายแบบ หลากหลาย แตกต่างกัน หลายสิ่งหลายอย่าง
• จิตเภท    n. ชื่อโรคจิตชนิดหนึ่ง ตัวอย่างการใช้: มีงานวิจัยพบว่า ฤทธิ์ของกัญชาอาจทำให้เกิดอาการที่เรียกว่าจิตเภท
• ญาติเภท    ยาติเพด (แบบ) น. การแตกระหว่างญาติ. (ป.).
• วจีเภท    น. การเปล่งถ้อยคำ. (ป.).
• วิเภทก์    น. สมอพิเภก. (ป.).
• เภทภัย    เพดไพ น. ภัยต่าง ๆ.
• ประเภท    ปฺระเพด น. ส่วนที่แบ่งย่อยออกไปเป็นพวก จำพวก ชนิด หมู่ เหล่า อย่าง แผนก เป็นต้น. (ส. ปฺรเภท; ป. ปเภท).
• ปักษเภท    ปักสะเพด น. ความแตกต่างระหว่าง ๒ ฝ่ายที่โต้เถียงกัน.
• สังฆเภท    -เพด น. การที่ภิกษุทำให้สงฆ์แตกหมู่แตกคณะออกไป, นับเป็นอนันตริยกรรมอย่าง ๑ ในอนันตริยกรรม ๕. (ป.).